Dromen en wensen – de Vierdaagse van Nijmegen

Vierdaagse Nijmegen wandelschoenen kruisjeEr is één ding dat mama vanaf het begin van haar ziekte heeft gezegd dat ze wilde doen en dat is de Vierdaagse van Nijmegen nog een keer lopen. De inschrijving hadden we in februari al geregeld, vanuit de gedachte dat afzeggen altijd nog zou kunnen. Nu de datum nadert, is het voor mama een mijlpaal. Eentje waar ze enorm naar uitkijkt.

Voor het zover is, hebben mijn broer en ik eerst nog een gesprek met mama’s wandelgenoten. Deze mensen met wie mama de vierdaagse al zes keer heeft gelopen, twijfelen nu een week voor aanvang of het nog wel kan. Ze hebben mama lang niet gezien en hebben geen idee wat haar gesteldheid op dit moment is, dus ze twijfelen of zij zelf de verantwoordelijkheid wel aan kunnen. Er wordt veel gezegd, ik ben er erg door geraakt. Ik leg uit dat dit mama’s grote wens is, dat wij in alles zullen steunen en aanwezig zijn als dat nodig is. Dat het voor ons heel veel waard is om onze moeder dit nog een keer te laten meemaken. Na een indringend gesprek is de kogel door de kerk, ze gaan ervoor. Ik ben opgelucht. Mijn moeder weet gelukkig niets van dit gesprek, die heeft er vooral zin in.

De afstand wordt voor de eerste keer aangepast naar 30 kilometer omdat de dagen dan al lang genoeg zullen zijn. Mijn broer loopt zelf ook de vierdaagse dus die zal binnen handbereik zijn en ik zal elke avond bellen om mama te begeleiden. Zo gezegd, zo gedaan. De weken ervoor is mama al begonnen met spullen verzamelen die ze mee wil. De dag voor vertrek ben ik bij haar en ik check of alles in de koffer zit. Mam heeft alles zelf al keurig ingepakt en echt aan alles gedacht. Ze is wel zenuwachtig merk ik. De ochtend van vertrek zit ze keurig klaar met haar spullen, fris gedoucht en mooie kleren aan. Ze is onzeker maar heeft er ook o zo veel zin in. Ze wordt uitgezwaaid door mijn broer en haar zus, daar geniet ze van. En dan is ze op pad, ik vind het toch wel spannend.

De Vierdaagse van Nijmegen

Bij aankomst zijn ze lekker met elkaar de stad in gegaan en ik zie op de foto’s die ik doorgestuurd krijg dat mijn moeder geniet met volle teugen. De eerste nacht gaat het niet helemaal vlekkeloos, mama is steeds uit bed. Ze is erg onzeker over het huis en over het niet door de wekker heen slapen. En dus slaapt ze nauwelijks.

De eerste dag gaat gelukkig wel goed, het lopen ging prima want mama’s conditie is perfect. Op de terugweg op de fiets is mam alleen wel gevallen, op een erg druk kruispunt waar achteraf meer mensen een ongeluk hebben gehad. De EHBO komt erbij en ook mijn broer is snel ter plaatse. Mama’s knie is dik en voor de zekerheid krijgt ze een tetanusinjectie. Verder wil mama vooral een pleister op haar knie, dat helpt zegt ze. Dus die wordt erop geplakt en dan is het wat mijn moeder betreft goed. Ze kan zich verder goed bewegen dus het avontuur wordt voortgezet.

De tweede nacht gaat beter, de nachten daarna gaan gelukkig allemaal goed. Er is met mama de afspraak gemaakt dat ze niet uit bed mag, voordat de wekker gaat. Dat werkt prima, mama moet erom lachen. Ook het lopen gaat goed. Mijn broer zorgt dat hij ze elke dag tegenkomt en aan het einde van elke dag is hij er even bij. Wel is mama erg moe, alle indrukken, de drukte, het opletten, het is allemaal erg veel. Ook voor de wandelgenoten is het een intensieve week. Daarvoor heb ik alle begrip. Elke avond als ik mijn moeder aan de telefoon heb, hoor ik vooral voldoening. En emotie. Wat is ze blij dat ze dit nog doet.

Als ze me ziet, pakt ze me vast en zegt, “het is goed hoor, het is goed hoor,” terwijl ik mijn tranen niet kan bedwingen

De voorlaatste dag zijn twee zussen van mijn moeder naar de finish in Nijmegen gekomen, dat is een grote verrassing en mam geniet van alle aandacht. De laatste dag gaan we met het hele gezin naar de finish. We zijn met een grote groep en dat maakt het gezellig want het is vreselijk lang wachten voordat we mijn moeder eindelijk van de wedren af zien komen lopen.

Mijn hart slaat een slagje over als ik haar zie, ik merk dat ik toch wel heel erg opgelucht ben. Het duurt even voor ze ons heeft gesignaleerd. Als ze me mij bereikt, pakt ze me vast en zegt, “het is goed hoor, het is goed hoor,” terwijl ik mijn tranen niet kan bedwingen. Mijn moeder. Mijn lieve, lieve moeder die ondanks alles gewoon voor de 11e keer de Vierdaagse van Nijmegen heeft uitgelopen. Wat ben ik apetrots op haar. Ze heeft het gewoon gehaald. En ze heeft genoten.

We drinken er met elkaar op de wedren een borrel op om het te vieren. Want het is zwaar geweest, voor mama maar ook voor haar wandelgenoten die niet zijn gewend om met deze vorm van dementie om te gaan. Maar het is gelukt. We bedanken ze uitgebreid, want dankzij hen heeft mijn moeder een fantastische week gehad.

In de weken daarna is er bij mama een bepaalde rust als we het over de Vierdaagse hebben. Ze is voldaan en trots, dit heeft ze van haar eigen lijstje af kunnen strepen.

Wil je weten hoe het verder verloopt met mijn moeder en mij? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief en ik mail je zodra er een nieuwe blogpost live is.

11 gedachten over “Dromen en wensen – de Vierdaagse van Nijmegen”

  1. Wat weer een heftig verslag Eva, en wat mooi dat haar wandelgenoten het toch hebben aangedurfd , dankzij jullie en hun zorg heeft ze een mooie wk gehad
    Daar kunnen jullie trots op zijn .

  2. Hallo Eva,
    het is de eerste keer dat ik reageer. We hebben elkaar ontmoet in het WFG in Hoorn op de familiebijeenkomst.
    Dankjewel voor het ontroerende verslag. Mijn zus heeft net gewandeld naar Santiago de Compostela en daar erg van genoten. Wat is dat toch fijn!

    1. Hoi Annette, bedankt voor het compliment, erg leuk om een reactie van je te ontvangen! En wat geweldig dat je zus die prachtige tocht heeft kunnen maken. Ik zou er een mooi fotoboek van maken, daar gaat ze later nog met heel veel trots en plezier in terugkijken – zo is het voor mijn moeder in ieder geval, die koestert deze herinneringen! Lieve groet, ook aan je zus!

  3. Hoi Eva, welk jaar was dat? Voor de 11e keer…. geweldig zeg.
    En dan een half jaar terug kon ze nog in Warm thuis zelfstandig lopen en dat is nu helemaal over.;-(
    Extra zuur als ik dit zo lees. Wat een topsporter was je moeder toch en wat een wilskracht.
    Als ik haar zie heeft ze dat nog in haar ogen. Maar de ziekte is slopend… erg triest.
    Geniet nog van haar zolang ze er nog is. Sterkte verder…..
    P.s Ik kom zeker nog een keer langs om haar glimlach op te vangen…..

    1. Hey Timo, 2015. Ik hoop dat het met jou inmiddels wel weer gaat? Blijft toch nog een gemis, kan ik me voorstellen.. Ik hoop dat ik je nog eens tegen kom bij Warm Thuis!

  4. Mooi geschreven Eva!
    Zo was het precies !!
    Best emotioneel als je zo terug leest!
    Denk goed om jezelf!!
    Lieve groet xx Ageeth

  5. Wat zal ze zich voldaan en trots gevoeld hebben. Geweldig van haar! En wat zullen jullie supertrots op haar geweest zijn. En inderdaad veel respect en bewondering voor haar wandelmaten want het is niet zomaar wat.

  6. Lieve Eva, wat schrijf je prachtig en bijzonder liefdevol over je moeder. En wat ontzettend stoer van haar dat ze heeft gelopen in Nijmegen! Echt een kanjer! Net als jij! Heel veel respect voor jou en hoe je met de ziekte van je moeder omgaat. Ik weet nog goed dat we een aantal jaren terug ook in Nijmegen waren en hoe gezellig het was. Veel sterkte. Liefs van Sanne Oud (van robin uit berkhout ;))

  7. Hoi Eva, ik zag je reactie op het bericht van Nynke Vissia op Facebook. Ik ben zelf 28 en mijn vader (71) zit al in een verpleeghuis met Alzheimer. Ik heb een jaar bij mijn moeder ingewoond om voor hem te zorgen. Je verhalen zijn voor mij erg herkenbaar. Sterkte aan jou en je familie!

Laat een antwoord achter aan Annette Laan Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *