Begin maart 2016 gaat mam voor de eerste keer naar de dagopvang voor mensen met een vorm van dementie. Mijn moeders eerste keer daar is ook meteen een hele dag. Ik houd die dag mijn telefoon angstvallig in de gaten: zal ze het volhouden?
Voordat deze dag aanbrak, hebben we geprobeerd mam erop voor te bereiden. In de gesprekken ging dit voor geen meter, ik mocht amper uitpraten. Het eerste bezoekje ging zowaar redelijk. Maar nu moest de grootste drempel voor mijn moeder worden overwonnen: voor de eerste keer worden opgehaald door een vrijwilliger van de dagopvang, instappen in een auto met mensen die je niet kent, naar een locatie waar je niet wilt zijn… En dat allemaal vrijwillig, omdat je familie aangeeft dat ze eenvoudigweg niet altijd bij je kunnen zijn, terwijl dat is wat je zelf het liefste wilt…
Die ochtend is er een dame van de thuiszorg bij mam, om haar te begeleiden als de vrijwilliger haar komt ophalen. Als het zover is, stapt er een gezellige vrouw uit de auto die mam met een groots gebaar verwelkomt. En tot ieders verbazing tovert mama een grote glimlach op haar gezicht, vermant zich en stapt in bij de wildvreemde mensen. Wie had dat verwacht. Ik in ieder geval niet.
De eerste ervaring met de dagopvang
Die dag kijk ik elke twee minuten op mijn telefoon. Zal het goed gaan? Zal mam het volhouden? Uiteindelijk word ik om half 5 gebeld, alles is goed gegaan en mijn moeder is weer thuis gebracht. Wat ben ik opgelucht! Wel geeft de begeleidster van de dagbesteding aan, dat mijn moeder erg emotioneel was en veel bevestiging vroeg. Dat lijkt mij persoonlijk niet vreemd wanneer je jezelf nauwelijks goed verstaanbaar kunt maken aan mensen die je niet kent. Maar goed. Verder bespreekt zij met mij, dat mijn moeder bij nader inzien beter naar een andere groep kan, waarin er nog minder van de deelnemers wordt verwacht. Waar minder deelname aan het groepsgebeuren wordt gevraagd en nog meer structuur en begeleiding wordt aangeboden. Ik hoor het aan en stem in met de verplaatsing, intussen ben ik meer bezig met het feit dat mijn moeder een hele dag heeft ingestemd om zich te bevinden op een plek die zij niet verkiest, tussen mensen die ze niet kent. Dat heeft ze toch maar gewoon allemaal over zich heen laten komen. Wat ben ik trots op haar.
Als ik ophang, realiseer ik me dat het gevoel dat ik ervaar, denk ik vergelijkbaar is met een moeder die haar kind voor de eerste keer een dag naar de crèche brengt. Alleen heb ik nu mijn moeder een dag weggebracht. Die gedachte is confronterend. Welkom in mijn omgekeerde wereld.
Mooi geschreven deze blog, met alle gevoelens verwoord die erbij komen. Het is alsof je het me aan de telefoon verteld, ik hoor je stem in dit verhaal. 🙂
Geweldig . Ik weet precies hoe het voelt. Ik heb hetzelfde meegemaakt net mijn moeder. Het duurde een paar maanden eer dat we het voor elkaar hadden dat ze meeging met de dagbesteding. Na een paar keer vond ze het geweldig. Vier dagen per week waardoor ze langer in haar eigen huis kon blijven wonen. De dagbesteding werd “naar haar werk gaan” of “naar school gaan” . Het is geweldig dat het er is. Je vader of moeder zover krijgen dat ze er naartoe gaan is echter een enorme klus. You nailed it
Dankjewel Sonja ❤️