Gesloten afdeling dementie

Sinds november 2015 ben ik bezig met het beoordelen van instellingen waar mijn moeder straks zou kunnen gaan wonen. Als het thuis niet meer gaat. In januari 2016 plannen we de eerste bezichtigingen. Dat is wel even een drempel. En ik kom erachter dat niet alle opties mogelijk zijn. 

Wij, mijn broers en ik, bezoeken als eerste een kleinschalige, moderne woonvorm. Zonder mam, om een uitgebreid gesprek te kunnen hebben. We spreken met de plaatsingscoördinator, die ons uitlegt wat de visie en werkwijze is van deze instelling. Ze legt ons ook uit, dat de wachttijd op de wachtlijst voor mam zeker nog een half jaar zal zijn. We mogen vervolgens even kijken op een van de woningen. De woonvorm bestaat uit 4 woonboerderijen, elk met plaats voor 6 mensen. Kleinschalig dus. Het erf is ruim, er zijn dieren, een moestuin, gezellig terras. En bovenal, het voelt niet als een instelling. Hier worden we rondgeleid door een bewoonster, een vrolijke vrouw van mijn moeders leeftijd. Als we klaar zijn, hebben we allemaal een positief gevoel. Als mam hier zou kunnen wonen, zou dat acceptabel zijn. Ook al blijft het een moeilijk idee. Verhuizen.

Mam wil niets. Niet praten, niet kijken, ze wil er niet zijn.

Niet lang daarna, bezoek ik samen met mama een kleine, privé woonvorm. Deze woning is niet particulier, maar privé omdat de dame die het huis beheert, ook daadwerkelijk daar zelf woont. Ze biedt 4 plaatsen aan en ook dagbesteding. Vanwege deze combinatie en de persoonlijke aanpak wilde ik hier met mama kijken. Maar als we het terrein oprijden, wil mam de auto niet eens uit. Ik weet haar te overtuigen, we gaan naar binnen. De dame is enorm begripvol naar mijn moeder toe, ook al wil mam niets. Niet praten, niet kijken, ze wil er niet zijn.

Gesloten instelling

Ik heb een goed gesprek met de dame en ze voorziet mij van essentiële informatie waar ik niet van af wist. Als mam niet instemt met deze dagbesteding of woning, zal ze hier niet terecht kunnen. Haar huis is namelijk geen gesloten instelling: de deur zit niet op slot. Als mama weg zou willen, dan kan ze gaan. Ik schrik hiervan, want dat gaat niet werken. De dame legt uit, dat in mijn moeders geval er uitsluitend de gesloten instellingen of gesloten afdelingen in zorginstellingen overblijven. Bij mam springen de tranen in haar ogen. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

Terug in de auto zijn we stil. Ik probeer uiteindelijk aan mama uit te leggen waarom we hier waren. Dat het is om haar te helpen. Ze zegt niets. Thuis gaan we snel een rondje wandelen. We spreken af het er vandaag niet meer over te hebben. Eerst maar weer uitwaaien.

’s Avonds in de auto terug naar huis pieker ik me suf. Dit wist ik niet, de helft van mijn lijstje aan opties op moderne, kleinschalige woonvormen valt nu af, want die zijn geen gesloten instelling of hebben geen gesloten afdeling. Ik bel de volgende dag met onze casemanager. Zij verzekert me dat de woonvorm die we als eerste hebben bezocht, wel een gesloten instelling is. Maar dat er verder in de buurt als alternatief, alleen de traditionele verpleeghuizen overblijven. Die hebben geen wachtlijst. Wel een gesloten afdeling dementie. Het bezichtigen daarvan kan nog wel even wachten. Eerst deze schok aan informatie maar verwerken.

3 gedachten over “Gesloten afdeling dementie”

  1. Pfff… geen eenvoudige keuze. Maar wel heel fijn dat het jullie is gelukt om een plek te vinden waar jullie een goed gevoel over hebben… Met aandacht voor jullie moeder.

  2. Wij, mijn man en ik hebben ook samen gezocht wat voor hem goed en fijn zou zijn. Hij heeft ook zelf de keuze gemaakt. Alleen werd hij opgenomen als crisisopname en dan kom je waar plek is. Kleinschalige woningen met grote tuin waar hijzelf kon wandelen enz. Geen gesloten deur maar om de tuin een hek met code. Heel fijn totdat hij vaak agressief werd . Hij moest opgenomen worden in een gesloten afdeling met dementerenden met complex gedrag. Dat heeft mij heel veel pijn gedaan. Hij was nog maar 69 jaar. Toch kijk ik daar nu goed op terug. De verzorging is erg goed met heel veel respect voor de mensen. Mijn man zit nu helemaal in zijn eigen wereldje en kent ons niet meer maar is redelijk ontspannen. En zo is het goed,al doet het heel erg veel pijn.

    1. Dank voor je reactie Cilia, ik begrijp wat je zegt, soms heeft het tijd nodig om te kunnen accepteren dat wat je doet voor de ander toch het juiste was, ook al voelt dat niet zo. Sterkte!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *