structuur en verwarring

In de weken die volgen na de officiële uitslag, bespreken mam en ik dingen die we graag samen willen doen. We hebben het niet per se over wat we nog willen doen, gewoon wat ons leuk lijkt met zijn tweetjes. Een van die dingen is op Koningsdag samen de rommel van de zolder verkopen. Mijn broer en schoonzus doen dit ook elk jaar met de kinderen, dus we besluiten daar aan te haken.

Opgeruimd

De zolder hebben we afgelopen winter samen opgeruimd. Voornamelijk omdat er nog zoveel spullen van mij lagen, maar ook omdat mama zelf heel veel heeft uitgezocht. Haar kledingkast, haar schoenencollectie, beddengoed, ze heeft alles keur gesorteerd. In haar kasten ligt alles wat ze zelf wil houden, de rest zit keurig in dozen. Alles is ook netjes geordend weer opgeruimd. Ik zie dit als voorbeeld van een stukje controle wat ze op deze manier zelf heeft kunnen houden. Samen zijn we door de andere kasten heen gegaan waar spullen van tot dertig jaar terug lagen. Dat resulteert nu voor de vrijmarkt in een leuke verzameling.

De dag van tevoren ga ik bij mama slapen, omdat we vroeg op moeten de dag van de markt maar ook zodat we samen alle spullen klaar kunnen zetten die we mee willen. Mama heeft er zin in, ze is keurig op tijd wakker (ze is sowieso altijd vroeg), en heeft een stralend humeur. Op de markt aangekomen is het meteen gezellig met de familie erbij.

Verwarring

We leggen ons kleed neer en we beginnen de spullen uit te pakken. Het zijn best veel tassen, dus we doen ieder een deel. Als ik me omdraai, heeft mam een aantal dingen weer ingepakt: een tas met de helft van de spullen erin en de andere helft eruit was te verwarrend. We liggen samen in een deuk.

Elke keer zie ik dat mijn moeder haar emotie meet aan die van mij. En dus lach ik

Halverwege de dag spreekt ze mij ineens aan met de naam van mijn schoonzus. Ze schrikt er zelf van, dus ik zorg dat ik de schrik op mijn gezicht snel omzet in een glimlach en maak er een grap van. Die middag gebeurt dit nog een paar keer. Elke keer zie ik mijn moeder zich realiseren dat ze het niet goed zegt, waarna ze haar emotie meet aan die van mij. En dus lach ik. Ik grap dat ze toch niet nu al niet meer weet wie ik ben. Mam lacht erom en wrijft over mijn rug.

Er komen veel bekenden langs lopen en mam geniet ervan om iedereen weer te zien, maar ze zegt weinig. Ik heb gemerkt dat ze zo haar spraakstoornis probeert te verbergen, geeft veel respons in de vorm van ja of nee en vraagt verder zelf weinig aan ‘minder vertrouwde’ mensen. Ik sta de hele tijd naast haar en help dus met deze gesprekjes.

Als ik ’s avonds naar huis rij, kijk ik terug op een leuke dag maar ik voel mij ook verdrietig over het mij niet kunnen noemen van mijn moeder bij mijn eigen naam. Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat dit niet vanaf nu zo zal blijven gaan…