Omdat mama steeds slechter spreekt en steeds onzekerder wordt, realiseren we ons dat we de zaken voor de langere termijn moeten gaan regelen. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we haar mogen helpen op het moment dat haar geld moet worden beheerd? Of er qua medische zorg iets moet worden geregeld? Dit heeft te maken met wilsbekwaamheid: de mate waarin mama nog zelfstandig beslissingen kan nemen en kan verantwoorden.
We zijn er door de casemanager in oktober 2015 op gewezen dat we er goed aan doen om met een notaris te spreken over een levenstestament. Hierin stelt mijn moeder dan zelf nog op, wat zij tijdens haar leven af wil spreken over financiën, zorg en nalatenschap. Denk dan aan de uiteindelijke verkoop van het huis, of het kiezen van een zorginstelling om uiteindelijk te gaan wonen. Een levenstestament regel je bij de notaris, dus daar nemen we contact mee op.
Wilsbekwaamheid
En daar komen we van een koude kermis thuis. Wat we ons niet hadden gerealiseerd, is dat mama óns nog wel duidelijk kan maken wat ze wel en niet wil. Maar dat dit aan een vreemde nauwelijks nog lukt. Bij een rechtshandeling als het opstellen van een levenstestament moet degene op wie het betrekking heeft, wilsbekwaam zijn. Dit betekent, dat zij in staat moet zijn om zelfstandig een beslissing te kunnen nemen en deze moet kunnen verantwoorden. Kan dat niet, dan kan de notaris de akte niet opstellen omdat deze dan niet geldig is.
We vragen de notaris of we met mijn moeder dus nog een levenstestament op kunnen stellen. Hij stelt ons de vraag terug of de hij hiermee één-op-één in gesprek zou kunnen gaan met mama. En of zij hem dan uit zou kunnen leggen, waarom we dit zouden moeten gaan regelen. Het antwoord daarop, is nee…
We hadden nog voor het scenario kunnen kiezen om het toch te proberen. Er zou dan een arts bij worden gehaald die haar zou toetsen om het hele verhaal zo misschien nog op papier te krijgen. Maar bij het doorspreken met de notaris, zakt ons de moed in de schoenen. Dit gaan mama nooit volhouden. En daarmee is het levenstestament als optie om een en ander goed voor mama en voor ons te regelen, van de baan.
Mijn broers en ik hebben het er zonder mama erbij met elkaar over. Dit is een tegenslag, waarom hadden we hier niet eerder aan gedacht? Het stomme blijft, een half jaar geleden leek dit allemaal nog zover weg. Had mama de Vierdaagse nog in het vooruitzicht, zouden we nog naar Zuid-Afrika op vakantie gaan. Daarna is het allemaal zo hard achteruit gegaan, we hebben gewoon geen tijd gehad om hier goed over na te denken. Dat is dus een tip voor iemand anders in hetzelfde schuitje: regel je zaken al bij het stellen van de diagnose. Zo houdt je zelf de meeste invloed op de toekomst.
De volgende stap voor ons zal dus zijn, om bewindvoering en mentorschap via de rechter te laten toewijzen.