Het huis waar mam woont, heeft elke maandagmorgen een muzikale ochtend. Er komt dan een muzikant die bekende, vooral Nederlandstalige muziek van vroeger speelt. En de grap is, ook al heeft iedereen een zware vorm van dementie, bijna alle bewoners herkennen die liedjes en de muziek en zingen ze deels mee. Mijn moeder ook. Terwijl ze niet meer praat, zingt ze wel. Ik sta perplex.
Muziek en zingen en het brein
Ik had er wel over gehoord, over de “kracht van muziek”. Erik Scherder is een bekende hoogleraar neuropsychologie die al vaker op tv heeft uitgelegd wat muziek en zingen met ons brein doet. Simpel uitgelegd werkt het zo: muziek en de herinnering eraan ligt opgeslagen in een bepaald deel van ons brein dat veelal niet in de eerste stadia van dementie wordt aangetast. En dus kan het zo zijn, dat iemand het vermogen om te praten steeds meer verliest, zoals mijn moeder. Maar dat die persoon dan ineens nog wél een lied dat hij of zij herkent van vroeger, kan meezingen. En dat is echt fantastisch om te zien.
Kerstliedjes
Mijn moeders zus is op maandag altijd bij haar en zij vertelde mij al dat mam bepaalde liedjes van vroeger uit volle borst meezingt. Niet helemaal, maar wel de refreinen. Hoe mooi is dat! Dat wil ik ook meemaken. We zijn in de aanloop naar kerst en ik stem met mijn tante af dat ik ook een paar ochtenden erbij ben. Er wordt nu geoefend voor het zingen in de kerk met kerstmis en dat scheelt, want die liedjes ken ik ook. Lekker ‘De herdertjes lagen bij nahahachten’ zingen. Ik kijk er enorm naar uit.
Waar mam verder alleen nog maar “zo ja” of “niet hoor” zegt, hoor je haar nu ineens hele zinnen zeggen
En zo zit ik op een maandagochtend, half december 2016, tussen 20 bewoners, een aantal begeleiders en de muzikant kerstliedjes te zingen. En ik geniet met volle teugen. Want ik hoor mijn moeders stem. Mijn moeder die niet meer praat. Ze zingt. En ze lacht. Het is zo bijzonder, ik krijg er tranen van. Waar mam verder alleen nog maar “zo ja” of “niet hoor” zegt, hoor je haar nu ineens hele zinnen zeggen. Ze zingt geen hele refreinen meer, maar ze zingt. Ik film haar, zodat ik dit ook met mijn broers kan delen. Ik zing de helft niet zuiver door de emotie maar dat valt gelukkig niet op want bijna niemand zingt echt mooi hier. Maar iedereen geniet. Wat is dit mooi. Mam en ik zingen hand in hand. Dit moment koester ik.
Ooh, wat een prachtige herinnering voor later. Zo ontroerend.
De herinnering blijft. Dit jaar mijn 3e vierdaagse gelopen zonder Lia. Heb haar heel erg gemist.