Aanvragen van zorg (WMO, Wlz, CIZ)

Hoewel we met het groepje aan tantes, schoonzussen en mijn broers en ik al een grote steun zijn voor mijn moeder, blijft haar hulpvraag toenemen. Haar onzekerheid en eenzaamheid nemen steeds verder toe. Ik neem in november 2015 contact op met onze casemanager om te bespreken hoe we het aanvragen van zorg voor mijn moeder kunnen aanpakken.Ik heb een uitgebreide lijst aan vragen opgesteld voor de casemanager, omdat ik al veel informatie zelf heb uitgezocht. Er is zoveel verschillende informatie beschikbaar, ik ben denk ik best een slimme meid maar zelfs ik kom er in mijn eentje niet uit. Hoe werkt het aanvragen van zorg? De casemanager stelt voor om een afspraak met mijn moeder en mij te maken om het een en ander door te nemen. Ik leg uit, dat ik denk dat we daar beter twee verschillende afspraken voor kunnen maken: de eerste zodat zij mijn moeder leert kennen en de tweede om inhoudelijk te kunnen spreken. Mijn moeder wil namelijk geen hulp. Of eigenlijk, ze wil wel hulp, maar niet van een vreemde. Dat wordt dus een uitdaging.

WMO

Zo gezegd, zo gedaan. De afspraak met mam erbij verloopt stroef, mam is nog prima in staat om duidelijk te maken dat ze hier geen behoefte aan heeft. Ik laat het maar, en neem daarna zelf weer contact op met de casemanager. We gaan verder door mijn lijst met vragen. Het blijkt dat we op de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) geen aanspraak kunnen doen. Omdat het uitzicht voor mam niet is dat zij nog langdurig (meerdere jaren) thuis zal wonen.

Wlz en CIZ

Daarmee komen we uit bij de volgende optie: de Wet langdurige zorg (Wlz). Deze vorm van ondersteuning is gericht op het uiteindelijk noodzakelijk zijn van zorg, 24 uur per dag. Dit is mijn moeders realiteit, uiteindelijk zullen we op het punt aankomen dat zij zal moeten verhuizen. De aanvraag moet worden goedgekeurd door het Centrum Instelling Zorg (CIZ). Hiervoor dient een aanvraagformulier te worden ondertekend. En daarmee stuiten we op een probleem: mijn moeder kan haar handtekening niet meer zetten.

Ik mag deze aanvraag vooralsnog niet namens mijn moeder ondertekenen, omdat zij nog beschikkingsbevoegd is. Zonder de handtekening kunnen we de zorg niet aanvragen, terwijl mijn moeder wel steeds meer ondersteuning nodig heeft. We zijn ondertussen in contact met een notaris om te kijken of we een dergelijke tekenbevoegdheid wel kunnen regelen, maar dat kost tijd. Tijd die mijn moeder niet heeft.

Los van deze drempel, ligt er nog het doolhof aan keuzes hoe je de zorgbijdrage uiteindelijk wilt ontvangen. Dit is weer deels afhankelijk van het zorgzwaartepakket dat het CIZ aan mijn moeder zal moeten toekennen. Wat niet gebeurt zolang de aanvraag niet is getekend. Bovendien, zolang dat niet is gebeurd kunnen wij überhaupt geen aanspraak maken op welke vorm van ondersteuning dan ook.

In de dagen die volgen zoek ik veel uit, zet alles op een rijtje. Ik bel met de professor, met de casemanager, met de notaris. In diezelfde dagen wordt mijn moeder steeds verdrietiger als we na een gezellige dag weer weggaan. ’s Nachts in bed pieker ik me suf over hoe we dit nu zo snel mogelijk allemaal kunnen regelen…