Mentorschap en bewindvoering

Vandaag is de dag dat we mentorschap en bewindvoering over mama gaan regelen bij de rechtbank. Ik ben er ’s morgens vroeg en mijn broer komt ook binnen, mama vindt het geweldig. We hebben dit moment niet voorbereid, dus ze weet nog niet wat haar vandaag te wachten staat. Ik zie er tegenop.

Samen in de auto naar de stad, mama zit heerlijk en zit te lachen. Als we net onderweg zijn, begin ik over waarom we samen in de auto naar de stad gaan. Ik leg het uit en mama zegt eerst “Niet hoor”met een chagrijnig gezicht. We praten verder om het uit te leggen en ze wordt er een beetje verdrietig van. We laten het even rusten en de rest van de rit is het stil in de auto.

Bewindvoering

We hebben het in de aanloop naar deze dag toe met mama wel erover gehad dat we haar willen helpen met het nemen van beslissingen en het tekenen van documenten, want het zetten van een handtekening lukt haar niet meer. Dit is met name belangrijk voor het beheren van de financiën, daarom regelen we vandaag bewindvoering. Dit betekent, dat iemand anders je financiële zaken voor je mag regelen, terwijl je zelf wel handelingsbekwaam blijft (dus je geld zelf gewoon mag uitgeven).

Mentorschap

Wat we daarnaast ook vandaag gaan laten vastleggen, is het mentorschap. Wanneer je niet meer in staat bent om volledig voor jezelf te zorgen, kun je een belangenbehartiger laten aanstellen. Omdat mam zelf niet goed meer kan inschatten welke zorg zij nodig heeft, is het belangrijk dat zij hierbij kan worden geholpen. Denk dan aan beslissingen over verzorging, behandeling, verpleging of begeleiding.

Rechter

Bewindvoering en mentorschap moeten door de rechter worden toegewezen. Dit is om de persoon over wie het gaat, te beschermen tegen bewust of onbewust verkeerde invloed. De rechter is onafhankelijk en zal altijd het belang van de persoon in kwestie voorop stellen. Als bewindvoerder moet je dan ook verantwoording afleggen over de uitgaven en financiële keuzes die worden gemaakt.

De uitspraak

Bij de rechtbank aangekomen merk ik dat mam een beetje angstig is. Ze weet niet goed wat ze kan verwachten. Samen stellen we haar gerust. We moeten best wel even wachten, drinken koffie en dan ineens mogen we naar binnen. De rechter is een aardige, rustige man. Terwijl we gaan zitten en ik mama uitleg hoe ze zelf haar stoel kan aanschuiven, dit alles terwijl ze zachtjes huilt, zegt de rechter direct dat hij begrijpt waarom we hier vandaag zijn. Dat hij mijn moeders verdriet begrijpt maar ook ziet hoe moeilijk zij het heeft en dat hij denkt dat het in haar welzijn is dat we dit vandaag gaan regelen. Mama stemt soort van in, voelt zich wel op haar gemak omdat de rechter haar het gevoel geeft dat hij haar begrijpt en haar met respect behandelt. Zijn vragen kan ze niet duidelijk beantwoorden, elke vraag leg ik nog eens eenvoudig uit terwijl ik haar hand vasthoud en haar goed aankijk. De rechter bevestigt nog eens dat hij de situatie begrijpt. Ik slik de brok in mijn keel weg.

Het hele gesprek duurt 5 minuten, mijn broer wordt bewindvoerder en ik mentor. Dan staan we weer buiten en is mama zichtbaar opgelucht dat het voorbij is. We besluiten de stad nog even in te gaan en ergens koffie met gebak te doen om het luchtig af te sluiten. Mama heeft het achter zich gelaten en is weer relatief ontspannen. Als ik ’s avonds naar huis rij, realiseer ik me hoe een bizarre dag dit toch weer was. Zo beslis je nog zelf, en zo doen je kinderen dat dus voor je. En je hoeft er niet eens voor te tekenen.