Het traditionele verpleeghuis

Ik vervolg februari 2016 mijn zoektocht naar een geschikte plek voor mijn moeder. Omdat de wachtlijsten bij de modern woonvormen lang zijn, bezoek ik ook twee traditionele verpleeghuizen in de buurt. Hier is slechts een korte wachtlijst. En ik zie waarom. 

Gemiddelde leeftijd

Ik bezoek de verpleeghuizen samen met mijn broer. Het eerste huis dat we bezoeken, is het huis waar mam ook naar de dagopvang gaat. Het is in de stad, een groot gebouw met een schuifdeur die pas open gaat als de receptioniste op een knop drukt. Bij binnenkomst, worden we begeleid naar de gesloten afdeling dementie op de eerste verdieping. Hier zijn twee vleugels, elk met 4 woongroepen. De groepen zijn met elkaar verbonden via een binnenpleintje. Elke woongroep telt 8 tot 10 bewoners, die 1 badkamer delen. De gemiddelde leeftijd is er zo te zien ergens rond de 80. Ik zie alleen maar rolstoelen en rollators. De huiskamers ogen bedompt. Ik weet niet wat ik moet zeggen, laat de rondleiding over me heenkomen. Er wordt wel veel georganiseerd in het huis. De begeleiding is er erg vriendelijk. Omdat deze afdeling onderdeel is van het verpleeghuis, wordt het eten bereid en geserveerd vanuit de centrale keuken van het huis. Er wordt dus niet gekookt. Ik vraag tenslotte of het een voordeel is dat mam al naar de dagopvang gaat hier. Dat ze al wat mensen kent. Dat is het niet, want dagbesteding zit in een andere vleugel en als bewoner mag je geen aanspraak maken op de begeleiding daarvan. Dus.

Als we in de auto stappen, moet ik huilen. De gedachte dat onze 67-jarige moeder hier zou moeten wonen, als enige jonge vrouw, die nog loopt en lacht, maakt me zo verdrietig. Mijn broer is stil, hij begrijpt mijn verdriet, hij wordt ook niet blij van deze optie, zegt hij.

Doolhof

Een paar dagen later bezoeken we het tweede verpleeghuis in de buurt. Ook hier is de gesloten afdeling dementie onderdeel van een groter verpleeghuis. Het huis is recent gerenoveerd, dus het oogt fris. We lopen door de gangen van het huis, de afdeling dementie is een aparte vleugel, achter een gesloten deur met een code. De vleugel bestaat uit 2 verdiepingen, elk met 4 woongroepen, elke groep telt 8 bewoners. Je kunt naar buiten, maar meer dan een stukje om de vleugel lopen is het niet. De vleugel is een beetje een doolhof, om het dwangmatig rondjes lopen tegen te gaan. Ik kan zelf de weg naar de hal niet terugvinden, hoe doen die bewoners dat? De woonkamers ogen verder modern en licht. Ook hier wordt niet gekookt op de woongroep. En ook hier ligt de gemiddelde leeftijd hoog, hoewel we wel veel worden aangesproken, de mensen ogen wat frisser. Toch voelt het allemaal zo opgesloten, in zo’n groot gebouw, met 64 mensen achter een gesloten deur. In een druk dorp waar je achter het hek van het verpleeghuis naar de rest van de wereld kijkt..

Ik probeer me voor te stellen dat ik hier elke week met mam zal zitten. Want ik heb straks geen huis in de buurt waar ik met mijn moeder tijd samen kan doorbrengen. Die gedachte stemt me diep verdrietig.