Eind mei 2016, mijn moeder woont nu een aantal dagen in de instelling. Het gaat goed qua eten en slapen. Dagbesteding zorgen wij als familie elke dag voor, want elke dag is er wel iemand van ons op visite. Dit is een welkome afleiding en geeft haar houvast in de vertrouwde gezichten die ze om haar heen ziet in de verder nieuwe omgeving. Maar als je dan wilt vertrekken, gaat het mis. Mam wil naar huis. Wat zeg je dan?
Naar huis
Nu schijnt dit ‘normaal’ te zijn voor iemand met dementie die van vertrouwde omgeving verandert. De kans is nu eenmaal groot dat de nieuwe omgeving niet direct voelt als thuis. Niet alle spullen zijn herkenbaar, de gezichten zijn nog vreemd, de dagelijkse gang van zaken anders. Ik bespreek met het team hoe hier mee om te gaan. Ik zie bij de begeleiding vooral veel geduld. Als mijn moeder vraagt of ze naar huis gaat, wordt rustig maar duidelijk uitgelegd dat zij nu hier woont, dat haar eigen kamer hier is en dat er hier voor haar wordt gezorgd. Het onderwerp wordt niet beladen maar wel besproken. En daarna wordt er voor afleiding gezorgd, iets anders om de aandacht op te vestigen.
Daadkracht
De volgende keren proberen we wat verschillende aanpakken. Voor sommige bewoners werkt het wanneer er 100 keer opnieuw geduldig wordt uitgelegd dat dit het nieuwe thuis is. Voor anderen werkt het weer beter wanneer er wat strenger en korter wordt uitgelegd dat dit het nieuwe thuis is, en dat dit niet steeds gaat worden herhaald. Er is niet één oplossing die voor iedereen werkt, dat blijkt ook hier weer mee.
Ik bereid mijn moeder kort maar krachtig voor op mijn vertrek, pas een paar minuten voordat ik ga. Eerder heeft geen zin want dan is de volledige focus op mijn vertrek in plaats van op datgene wat we samen wilden doen. En dat verpest voor mijn gevoel ons samenzijn. Ik besteed tijd aan de uitleg aan mijn moeder dat ze niet meer naar huis kan, maar dat dit ook niet hoeft omdat er hier juist de hele dag door voor haar wordt gezorgd. Maar het helpt niet echt. Ik kan kletsen wat ik wil over andere dingen. Het maakt haar niet uit. Ze wil mee naar huis.
Drama
Ik word er een beetje moedeloos van, want zo houd ik er elke keer dat ik wegga een rotgevoel aan over. Mijn vertrek en hoe dat verloopt, valt of staat een beetje met hoe de begeleiding mijn moeder opvangt. De keren dat er een begeleidster is die mam een knuffel geeft, samen zwaait en dan daadkrachtig iets anders met mijn moeder gaat doen, gaat het redelijk. Maar op de momenten dat het net even druk is in huis en individuele afleiding niet echt kan worden geboden, heb ik het zwaar. Dan huilt mijn moeder onophoudelijk. En vertrek ik, weer, zonder om te kijken. Ik loop weer door. Soms staat ze achter het raam, huilend. Soms bij het hek, huilend. Het is toch steeds weer een drama. Dan zit ik weer met een knoop in mijn maag in de auto, naar huis. Ik ga naar huis. Ik wel.
Dikke knuffel
Heel veel liefs en sterkte! Is erg moeilijk he…?!
Zo moeilijk elke keer weer, heel veel sterkte ❤❤❤
“Gelukkig” zit ze nu in een fase dat ze er weinig erg meer in heeft.
Ik zie dat anders Mary. Ze heeft gelukkig inmiddels geaccepteerd dat waar zij woont voor haar een goede plek is waar zij adequaat wordt ondersteund. Ze is op dit moment al haar energie kwijt aan de dag doorkomen, dan is er niets meer over om zich daarnaast nog druk over te maken…
Het is zwaar. Voor je moeder maar ook voor jullie. Sterkte
Het blijft jou langer bij in geheugen dan bij haar. Het hangt of staat op nazorg vind ik. Ik werk in de huiskamer, ik zwaai graag uit indien mogelijk(dat helpt goed) en spreek aan op gemaakte afspraken, wie er wanneer weer wél komt, agendaatje maken. Toiletrondje doen na bezoek, afleiden, wat is er zo speciaal aan uw dochter? Positief afleiden…en dat uitzwaaien is ook positief afsluiten.
In een extreem geval willen wij nog wel eens afleiden en dat de familie dan weggaat zonder iets te zeggen.
Helemaal mee eens qua nazorg Hanneke. En het verschilt per persoon. Bij mijn moeder werkte het niet wanneer we stiekem weggingen, dan was ze ons daarna nog een uur aan het zoeken. Duidelijke communicatie en daarna genoeg afleiding is voor mijn moeder het beste. Inderdaad, positief afsluiten en afleiden. Mooi gezegd!
Mijn vader werd altijd boos als we naar huis gingen en hij niet mee kon. Hij kon toen ook al niet meer praten maar zijn gezichtsuitdrukking zei alles. Ik vond het telkens het meest hartverscheurende moment van het bezoek. Van je hart een steen maken om te vertrekken en bij vertrek niet meer om kijken. Mijn vader is ondertussen overleden maar ik zal het nooit vergeten. Zelfs al kon het gewoon niet meer, hem mee naar huis nemen, toch voelde ik me elke keer opnieuw zo schuldig. Veel sterkte nog!!!
Echt he Nancy, het blijft een rotmoment. Dank voor je steun!