Bij veel mensen die een bepaalde vorm van dementie krijgen, zie je dat remmingen afnemen. Een gezonde leefstijl behouden wordt een uitdaging. Des te belangrijker, om goed te bewegen. Mam wandelt geregeld, maar het gaat wel wat moeizamer. Fietsen deed ze graag, maar gaat niet meer qua balans. Laat daar nou een oplossing voor zijn: de duofiets.
Lachen gieren brullen
Ik ben zelf in eerste instantie sceptisch, het ziet er wel echt knullig uit zo’n fiets. De fiets is bij mijn moeder echter direct een hit. Het principe werkt zo: het is een driewieler met 2 stoelen en 2 trapassen, met trapondersteuning. Ook al zou er dus maar één persoon daadwerkelijk trappen, door de ondersteuning kom je evengoed makkelijk vooruit. Mam vindt de snelheid geweldig, eindelijk weer een beetje tempo. En je zit gezellig naast elkaar, ze zegt regelmatig “heerlijk zo!”. Wij zijn er ook heel blij mee want mijn moeder ligt elke weer in een deuk op de fiets.
Al snel probeer ik de fietstochten wat uit te breiden. In het dorp van de instelling is verder niets qua horeca, maar een dorp verder, vier kilometer van huis is een ijssalon. We maken er een mooi uitje van, fietsen over kleine dijkjes en nemen het landpad dwars door de weilanden met koeien. Als er een koe in de weg staat, bel ik luid en mijn moeder komt niet meer bij van het lachen. Wat een top uitje dit.
Smullen
Bij de ijssalon parkeer ik de fiets recht voor de ingang. Zo kan mam op de fiets blijven wachten terwijl ik snel twee ijsjes haal. Niemand kijkt ervan op, dat valt alweer mee. Mam lacht vrolijk naar iedereen. We smullen van het ijs en daarna fietsen we de vier kilometer weer terug. Ik grap dat mama wel een beetje door moet fietsen om de calorieën te verbranden. Ze grinnikt.
Op de terugweg bellen we naar alle mannen die we tegenkomen – mam krijgt tranen van het lachen. Ik heb mijn moeder in tijden niet zo blij gezien. Als we thuiskomen, is ze moe. Of we nu wandelen of fietsen, even eruit helpt de onrust bij mijn moeder weg te nemen. Actief met dementie hoeft niet moeilijk te zijn. Wel vraagt het veel van de mantelzorger of begeleider, want het initiatief zal niet van de persoon met dementie komen. Dat er kan worden genoten van de activiteit, staat voor mij buiten kijf. Vanaf nu gaan we elke week op de fiets. Ik kijk er nu al naar uit. Zakdoeken mee. Maar dit keer voor de tranen van het lachen.
Geweldig. Dat ze daar zo’n plezier van heeft.
Ik werk zelf op de pg afdelingen, ik ga dit eens voorstellen.
Of het voor daar ook mogelijk is.
Zou ik zeker doen, Paula! Je kunt er dan echt even uit zonder dat het meteen veel tijd kost – dat is natuurlijk vaak de beperking. Ik hoop dat het lukt!
hallo Eva, wat heerlijk dat jullie hier samen zo van kunnen genieten, fantastisch.