Afleiding: uitwaaien op het strand

Als ik op een woensdagochtend in maart 2016 mijn moeder bel, wat ik nu elke ochtend doe, neemt ze om half 8 niet op. Ik schrik me rot, zal ze nu alweer de deur uit zijn? Ik spring halsoverkop in de auto, heb nog niet ontbeten. Mijn moeder zit vrolijk bij haar schoonzus. Ik verontschuldig ons voor het ongemak zo vroeg op de ochtend. We gaan naar huis en ik besluit dat we vandaag allebei afleiding nodig hebben. Vandaag gaan we uitwaaien op het strand.

We ontbijten samen. Ik stel voor om naar het strand te gaan en mam is er meteen voor in. Het is bijna een uur rijden, ze zit lekker ontspannen naast me. Bij het strand aangekomen waait het snoeihard. Ik merk dat mijn moeder het een beetje spannend vindt, ze houdt mijn arm stevig vast. Ik klets over alles wat we zien. Ze begint te ontspannen, is afgeleid.

We wandelen een heel stuk, en dan wijst mam naar een strandtent. Ik vind die er niet leuk uit zien, dus ik stel voor dat we verder lopen. Mam drukt op haar buik: ze moet naar het toilet. We gaan meteen en ik complimenteer haar, dat ze dit zo goed heeft uitgelegd. Stel je intussen voor, mijn moeder kan geen zin meer normaal uitspreken. Probeer maar eens in een vreemde omgeving uit te leggen wat je wilt, wanneer er geen herkenbare voorwerpen om je heen zijn. Ik vind het knap.

Aanstaren

We lopen verder, zoeken een mooi terras in de zon en uit de wind op. We bestellen appelgebak met slagroom, dat hebben we verdiend vinden we. Mam heeft moeite met het gebakje netjes te eten, maar ik laat haar zelf haar gang gaan. We worden wat aangestaard en mam kijkt me twijfelend aan, ze heeft door dat mensen naar haar gestuntel kijken. Ik zeg dat ze zich er niets van aan hoeft te trekken, we kennen niemand. En wat dan nog. Ze doet het goed. Ik maak een grapje, leidt haar aandacht af van het moment. Mam grinnikt. Het ongemak is vergeten.

“Gaan we naar huis,” zegt ze. Ik antwoord ja. Ze kijkt me aan. “Dat bedoelde je zeker niet?”. Nee, knikt ze.

“Gaan we naar huis,” zegt ze even later. Ik antwoord, ja zo meteen. Ze is rustig, stil en kijkt me aan. Ik vraag haar, dat bedoelde je zeker niet? Nee,  knikt ze. Wat een helder moment. Ze glimlacht naar me, en ik lach terug. Zo communiceren we soms met, en soms zonder woorden. Als we terug in de auto zitten, zegt mam uit zichzelf: “hartstikke leuk”. Ik ben blij dat ik het dus ook voor haar heb gedaan deze dag. De afleiding doet ons beiden goed.