Dagbesteding

Dagbesteding. Dat wat je met je dag doet. Voor mijn moeder lukt het niet meer om zelf de dagen invulling te geven. We zijn met ons groepje familie en met de thuiszorg veel bij haar, maar we redden het niet om elke dag helemaal in te vullen. De casemanager komt met de suggestie van dagbesteding. Ergens, delen van dagen in een instelling. 

Ik zie direct een obstakel, want dagbesteding is vrijwillig. Als ik het er voorzichtig met mama over heb, is het antwoord resoluut nee. Dat wordt nog wat. Met de casemanager praat ik er wel over verder, want ik zie geen andere oplossing in het vullen van mijn moeders dagen. De thuiszorg werkt heel onregelmatig, met veel wisselingen van personen. Mam heeft echter een vaste structuur met constante begeleiding nodig. Als mantelzorgers doen we wat we kunnen, maar we komen uren te kort.

Wat houdt dagbesteding in?

Dagbesteding of dagopvang werd vroeger ook wel dagbehandeling genoemd. Dat laatste klinkt medisch en is eigenlijk niet meer van deze tijd, want er wordt bij dagbesteding niemand door een arts behandeld tijdens de uren van invulling van iemands dag. Bij dagbesteding is er begeleiding aanwezig voor een groep mensen en er wordt eigenlijk van alles gedaan wat iemand die niet werkt op een dag kan doen. Samen koffiedrinken en middageten, wandelen, knutselen, muziek luisteren of spelen, de krant lezen. Er wordt structuur aangeboden, wat iemand met dementie houvast geeft. Het positieve voor iemand met een vorm van dementie kan daarbij zijn, dat het prettig is om je te bevinden in een groep mensen die hetzelfde meemaken. En waarvoor je jezelf dus niet beter hoeft voor te doen, dan het gaat.

Ik informeer naar de mogelijkheid voor dagbesteding bij de kleinschalige instelling waar mama op de wachtlijst staat. Het zag er daar huiselijk en vrij uit, dat sprak me wel aan. Ik denk dat dit goed bij mama past, er is veel buitenruimte. Maar daarvoor moet je binnen een bepaald aantal kilometers wonen en dat woont mam niet. Hebben wij weer. Wat er overblijft en direct een plaats beschikbaar heeft, is een instelling in de stad vlakbij. In een traditionele instelling. Zonder verder alternatief voor ogen, bespreek ik daar een plek voor mijn moeder. Voor 2 dagen per week.

Mam gaat samen met haar zus naar deze dagbesteding om kennis te maken. Dit gaat verrassend goed, mam weigert niet en blijft rustig koffie drinken. De groep waar ze wordt voorgesteld, is klein en persoonlijk. Het klinkt goed. Over 2 dagen zal mam voor het eerst zelf een dag heen gaan.

Ik ben benieuwd. Ze zal worden opgehaald met een auto door een vrijwilliger die ze nog niet kent…