Mijn moeder gaat nog steeds enorm zorgvuldig om met haar geld. Letterlijk. Ze houdt nauwlettend in de gaten of haar portemonnee niet leeg is en als dat wel zo is, vraagt ze of wij met haar meegaan om te pinnen. De dagelijkse zaken redt zij zo nog zelf, maar grotere betalingen kan zij niet meer alleen. Geld overmaken lukt niet meer. Daarmee wordt het tijd dat we haar financiën deels gaan overnemen.
Het gesprek hierover met mama gaat minder makkelijk dan we hadden gehoopt. In wisselende samenstellingen bespreken mijn broers en ik met mama dat we haar wel willen helpen met het beheren van haar rekeningen, haar kunnen ondersteunen in het omgaan met geld. Maar ze is terughoudend. Het voelt alsof ze dit stukje regie niet uit handen wil geven. Ze vindt zelf dat het prima gaat zo. In winkels betaalt mam contant, haar pincode schrijft ze op een briefje en dat pakt ze er rustig bij om te gaan pinnen. Ze ziet hier zelf het risico niet van. En ze wil niet praten bij de bank. Wij kunnen toch gewoon meegaan om te pinnen, zegt ze.
Toch houden we vol en ik heb een afspraak gemaakt met de bank. Als ik haar ophaal om erheen te gaan, leg ik uit wat we gaan doen. Ze kijkt me sceptisch aan. Ik vergelijk het met de manier waarop haar zus hun eigen moeder ook zo heeft kunnen ondersteunen. Die mocht ook haar bankzaken regelen en de boodschappen met haar pas betalen. Ze is niet overtuigd. We spreken af dat we in ieder geval gaan praten bij de bank.
Het gesprek bij de bank
Daar aangekomen merk ik dat mijn moeder nerveus is. Als we worden ontvangen door de adviseur en we elkaar een hand geven, realiseer ik me waarom. Mam kan dit gesprek letterlijk zelf niet voeren. En dat is heel ongemakkelijk voor haar. De adviseur is in de eerste minuut kritisch over mijn vraag om de financiën van mijn moeder mede te mogen beheren. Ze richt zich tot mijn moeder, met de vraag of zij dit niet los van mij een-op-een kunnen bespreken. Mijn moeder zegt dat het goed is zo. In een zinsverband waar de adviseur geen wijs uit kan worden. En daarmee is de angel uit het gesprek: het is overduidelijk dat mama een woordvoerder nodig heeft. Vanaf dat moment zijn haar bankrekeningen omgezet naar en/of rekeningen.
Terug in de auto is ze vrolijk. Ze vindt dat het goed is gegaan. Ik krijg het idee dat mam misschien niet eens zo zeer op zag tegen anders regelen van haar geldzaken, maar meer tegen het gesprek zelf. Ik ben opgelucht dat we een van de punten van het overnemen van dit soort verantwoordelijkheden op tijd hebben geregeld.
Dat hebben jullie weer top geregeld Eva