Dromen en wensen – de Vierdaagse van Nijmegen

Er is één ding dat mama vanaf het begin van haar ziekte heeft gezegd dat ze wilde doen en dat is de Vierdaagse van Nijmegen nog een keer lopen. De inschrijving hadden we in februari al geregeld, vanuit de gedachte dat afzeggen altijd nog zou kunnen. Nu de datum nadert, is het voor mama een mijlpaal. Eentje waar ze enorm naar uitkijkt.

Voor het zover is, hebben mijn broer en ik eerst nog een gesprek met mama’s wandelgenoten. Deze mensen met wie mama de vierdaagse al zes keer heeft gelopen, twijfelen nu een week voor aanvang of het nog wel kan. Ze hebben mama lang niet gezien en hebben geen idee wat haar gesteldheid op dit moment is, dus ze twijfelen of zij zelf de verantwoordelijkheid wel aan kunnen. Er wordt veel gezegd, ik ben er erg door geraakt. Ik leg uit dat dit mama’s grote wens is, dat wij in alles zullen steunen en aanwezig zijn als dat nodig is. Dat het voor ons heel veel waard is om onze moeder dit nog een keer te laten meemaken. Na een indringend gesprek is de kogel door de kerk, ze gaan ervoor. Ik ben opgelucht. Mijn moeder weet gelukkig niets van dit gesprek, die heeft er vooral zin in.

De afstand wordt voor de eerste keer aangepast naar 30 kilometer omdat de dagen dan al lang genoeg zullen zijn. Mijn broer loopt zelf ook de vierdaagse dus die zal binnen handbereik zijn en ik zal elke avond bellen om mama te begeleiden. Zo gezegd, zo gedaan. De weken ervoor is mama al begonnen met spullen verzamelen die ze mee wil. De dag voor vertrek ben ik bij haar en ik check of alles in de koffer zit. Mam heeft alles zelf al keurig ingepakt en echt aan alles gedacht. Ze is wel zenuwachtig merk ik. De ochtend van vertrek zit ze keurig klaar met haar spullen, fris gedoucht en mooie kleren aan. Ze is onzeker maar heeft er ook o zo veel zin in. Ze wordt uitgezwaaid door mijn broer en haar zus, daar geniet ze van. En dan is ze op pad, ik vind het toch wel spannend.

De Vierdaagse van Nijmegen

Bij aankomst zijn ze lekker met elkaar de stad in gegaan en ik zie op de foto’s die ik doorgestuurd krijg dat mijn moeder geniet met volle teugen. De eerste nacht gaat het niet helemaal vlekkeloos, mama is steeds uit bed. Ze is erg onzeker over het huis en over het niet door de wekker heen slapen. En dus slaapt ze nauwelijks.

De eerste dag gaat gelukkig wel goed, het lopen ging prima want mama’s conditie is perfect. Op de terugweg op de fiets is mam alleen wel gevallen, op een erg druk kruispunt waar achteraf meer mensen een ongeluk hebben gehad. De EHBO komt erbij en ook mijn broer is snel ter plaatse. Mama’s knie is dik en voor de zekerheid krijgt ze een tetanusinjectie. Verder wil mama vooral een pleister op haar knie, dat helpt zegt ze. Dus die wordt erop geplakt en dan is het wat mijn moeder betreft goed. Ze kan zich verder goed bewegen dus het avontuur wordt voortgezet.

De tweede nacht gaat beter, de nachten daarna gaan gelukkig allemaal goed. Er is met mama de afspraak gemaakt dat ze niet uit bed mag, voordat de wekker gaat. Dat werkt prima, mama moet erom lachen. Ook het lopen gaat goed. Mijn broer zorgt dat hij ze elke dag tegenkomt en aan het einde van elke dag is hij er even bij. Wel is mama erg moe, alle indrukken, de drukte, het opletten, het is allemaal erg veel. Ook voor de wandelgenoten is het een intensieve week. Daarvoor heb ik alle begrip. Elke avond als ik mijn moeder aan de telefoon heb, hoor ik vooral voldoening. En emotie. Wat is ze blij dat ze dit nog doet.

Als ze me ziet, pakt ze me vast en zegt, “het is goed hoor, het is goed hoor,” terwijl ik mijn tranen niet kan bedwingen

De voorlaatste dag zijn twee zussen van mijn moeder naar de finish in Nijmegen gekomen, dat is een grote verrassing en mam geniet van alle aandacht. De laatste dag gaan we met het hele gezin naar de finish. We zijn met een grote groep en dat maakt het gezellig want het is vreselijk lang wachten voordat we mijn moeder eindelijk van de wedren af zien komen lopen.

Mijn hart slaat een slagje over als ik haar zie, ik merk dat ik toch wel heel erg opgelucht ben. Het duurt even voor ze ons heeft gesignaleerd. Als ze me mij bereikt, pakt ze me vast en zegt, “het is goed hoor, het is goed hoor,” terwijl ik mijn tranen niet kan bedwingen. Mijn moeder. Mijn lieve, lieve moeder die ondanks alles gewoon voor de 11^e keer de Vierdaagse van Nijmegen heeft uitgelopen. Wat ben ik apetrots op haar. Ze heeft het gewoon gehaald. En ze heeft genoten.

We drinken er met elkaar op de wedren een borrel op om het te vieren. Want het is zwaar geweest, voor mama maar ook voor haar wandelgenoten die niet zijn gewend om met deze vorm van dementie om te gaan. Maar het is gelukt. We bedanken ze uitgebreid, want dankzij hen heeft mijn moeder een fantastische week gehad.

In de weken daarna is er bij mama een bepaalde rust als we het over de Vierdaagse hebben. Ze is voldaan en trots, dit heeft ze van haar eigen lijstje af kunnen strepen.

Wil je weten hoe het verder verloopt met mijn moeder en mij? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief en ik mail je zodra er een nieuwe blogpost live is.