Mijn broers en ik hebben afgesproken dat we eens per maand bij elkaar komen om met elkaar te bespreken hoe we het vinden gaan en waar we mama bij kunnen helpen. We bespreken ook welke zaken we allemaal zullen moeten gaan regelen in de nabije toekomst. Dit is de eerste stap in het overnemen van verantwoordelijkheden van mama. Eind februari hebben we onze eerste samenkomst gehad, in april zijn we voor de derde keer bijeen.
Ter voorbereiding van ons gesprekken heb ik een overzicht gemaakt van alle soorten acties waar onze hulp bij nodig is die we kunnen bedenken. Ik zet er een kolom achter met wie verantwoordelijk zal zijn voor de actie en een kolom om de status ervan aan te geven. Ik verdeel de acties in een aantal categorieën:
- Financiën: Rekeningen moeten bijvoorbeeld worden overgezet naar en/of zodat mama niet meer alleen verantwoordelijk is voor betalingen
- onderhoud huis: ondersteuning bij kleine reparaties in huis, bijhouden van de tuin, schoonmaken dakgoot
- Zorg: De eerste stap was de logopedie, de volgende zal het aanstellen van een casemanager zijn. Die helpt dan bijvoorbeeld met het aanvragen van specifieke zorg of hulp in huis. Op dit moment redt mama zich nog helemaal zelf, dus dit lijkt niet zo’n haast te hebben.
- Activiteiten: Wat zijn dingen die mama graag wil doen (een stedentrip met mij, wandelvierdaagse lopen, op vakantie, feestdagen samen vieren, dat soort dingen)
- informeren familie en vrienden: Omdat mama zelf niet direct wil worden aangesproken rondom haar ziekte, informeren wij de naaste omgeving. Om ze in te lichten maar ook om ze uit te leggen hoe je het beste een gesprek aan kunt gaan en hoe je haar tijdens het gesprek kunt helpen. In dat verband heb ik ook iedereen de adviezen voor een gesprek met iemand met afasie gestuurd.
In april hebben we alle taken redelijk in kaart gebracht en verdeeld. Voorlopig lijkt het vooral nog bij mama’s spraakstoornis te blijven, ze handelt adequaat en probeert zelf optimistisch te blijven. Het is aan ons om haar zoveel mogelijk te ondersteunen en het vertrouwen te geven dat zij nog veel zelfstandig kan handelen.
Tegelijkertijd worstel ik enorm met de realiteit dat ik steeds meer verantwoordelijkheden van mijn moeder zal moeten gaan overnemen. Ik kijk niet te ver vooruit, die gedachten beangstigen mij. Ik probeer zoveel mogelijk in het hier en nu te leven, mama doet dat ook. Stapje voor stapje bespreken we samen waar we steun kunnen bieden. Wat nog niet is, komt vanzelf wel…