Het (wetenschappelijk) neuropsychologisch onderzoek

Mam en mijn broer komen mij thuis ophalen, aangezien we in Amsterdam moeten zijn. Ik heb nauwelijks geslapen, zie op tegen de tests. We doen een kopje koffie en mam begint te huilen. Zij ziet er ook tegenop. We troosten haar, mijn broer probeert het nuchter te benaderen. Dit is wat we wilden toch? Nog één keer onderzoek en that’s it. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Wat wíj wilden ja. Maar goed.

Mam vermant zich en we gaan op weg naar het Alzheimer Centrum. Dat weet ze trouwens nog niet, dat we daarheen gaan. Als we de auto hebben geparkeerd, begin ik met de inleiding. “Weet je nog dat ik de beste neuroloog voor je zou zoeken en dat we die zouden vragen om je te onderzoeken?” “Ja”. Ik noem zijn naam. Stilte. Ik leg uit dat ik daar ook niets aan kan doen dat hij de beste is. “Nee toch. Nee toch.” Ik ga verder, om uit te leggen dat het ook nog het Alzheimer Centrum heet waar we naar toe gaan. Ze kijkt me ongeloofwaardig aan. Tsja, ook daar kan ik niet echt iets aan doen. Ze is een beetje gepikeerd zie ik. Dat kan er ook nog wel bij.

We wachten in de wachtruimte met een kopje koffie en dan komt de professor ons halen. Mam herkent hem en lacht heel spontaan. Tot zover het niet willen zien van deze man. Ze is onder de indruk van hem, dat is duidelijk. Mijn broer en ik grinniken erom. Het gesprek met de professor is emotioneel, hij benoemd eenvoudigweg de relatie waarom we hier zitten. Als de tranen komen, vraagt hij haar of ze zich zorgen maakt. Ja knikt ze. Verder hebben ze een gelijkwaardig gesprek en ik merk dat dit is wat mam vertrouwen geeft. Ze praat wat af tegen hem en ook al struikelt ze over het ene na het andere woord, ze praat gewoon door. Ik zit te genieten van haar, dit is mooi om te zien. Hij legt haar uit dat ze vandaag deel gaat nemen aan een wetenschappelijk, neuropsychologisch onderzoek. Daarmee stemt ze in. Na wat korte testjes draagt hij het gesprek over aan de neuropsychologe, een leuke meid van mijn leeftijd. Ook dat spreekt mam wel aan. We verdelen de taken mijn broer en ik, want er mag één persoon mee. Dat ben ik.

Het neuropsychologisch onderzoek

Ik zie de drive in haar ogen. Ze vraagt ook steeds, “Gaat het goed?”

Mam is superfanatiek en goed gehumeurd tijdens de test. Ze is bijna 3 uur bezig. Wat interessant is aan alle tests, is dat ik merk dat het vrij ruim te interpreteren is wat nu een goed of fout antwoord is. Stel je ziet 5 plaatjes van vogels en moet benoemen welke er niet bij hoort. Is dat dan op basis van soort, of van kleur? Het is maar net hoe je het bekijkt. Ik merk ook hier weer dat dit er tegelijkertijd wel voor zorgt dat mam het idee heeft dat ze het goed doet. Ik zie de drive in haar ogen. Ze vraagt ook steeds, “Gaat het goed?” Ik moedig haar aan. En bijt heel hard op mijn lip.

Ik blijf al die tijd bij haar, mijn broer wacht buiten op ons. De professor zoekt hem in de tussentijd op en vertelt vrij gemakkelijk dat hij wel degelijk denkt dat mama de ziekte heeft. Als ik dat later hoor ben ik een beetje geïrriteerd merk ik, ik dacht dat we op dat soort uitspraken zouden wachten tot de officiële uitslag. Ik leg het dus ook naast me neer, we zijn toch niet voor niets bezig geweest?

We ronden de tests af, nu alleen nog bloed afnemen. De sfeer is inmiddels goed. Er worden 6 buisjes bloed afgenomen. Mam vindt het allemaal inmiddels wel grappig. We eten met zn drietjes nog een broodje daar in het restaurant en dan gaan we weer naar huis. “Dat heb je gehad mam, geen onderzoeken meer nu.” Ze is zichtbaar opgelucht. Ik ook. Voorlopig zijn we even klaar. In april zal de uitslag pas bekend zijn. Even rust. Zo voelt het tenminste.