Mam is opgenomen. Met mij erbij

Je verhuist. Slaap je dan alleen in dat nieuwe, vreemde tehuis? Ik weet het niet, kan me voorstellen dat het voor mijn moeder nogal een impact heeft. Maar wat is gebruikelijk? De dag voor de verhuizing heb ik hierover gesproken met de manager van het huis waar mam wordt opgenomen. Zij geeft aan dat er veel mogelijk is en vooral wordt gekeken naar wat voor mijn moeder het beste is. Als ik daar naar kijk, denk ik dat ik blijf slapen. 

We bespreken hoe de afgelopen dagen zijn verlopen, hoe mijn moeder van slag is door alle veranderingen. Ik zie op tegen het moment dat mijn moeder van zelfstandig met haar kinderen en zussen om haar heen, naar een vreemd huis met nog 5 vreemde bewoners en vreemde begeleiders gaat. Zonder enig vertrouwd gevoel of ritueel of gezicht. Ik kan mezelf niet voorstellen hoe groot die schok voor mij zou zijn. Dat maakt dat ik bedenk of het mogelijk is om te blijven logeren. Dan is de overgang voor mijn moeder net wat minder groot. Wel alle veranderingen, maar met een vertrouwd gezicht naast haar. En tot mijn opluchting, is dit geen enkel probleem.

Opgenomen met dochter en luchtbed en al

Dus op de dag dat mijn moeder wordt opgenomen, sta ik ernaast met mijn luchtbed en toilettas onder de arm. We gaan deze eerste nacht samen doormaken. Mijn moeder vindt alles prima, zolang ik maar bij haar ben. We ruimen haar spullen verder in en dan vertrekken mijn broers. Mam is moe, maar verder niet onrustig. Ze is onder de indruk van alles wat er in het huis gebeurt. Met de bewoners zoekt mam geen contact. Maar de steun van de begeleiding vindt ze prettig, zie ik. Ik zit op de bank en zie hoe mijn moeder helpt in de keuken. Ook nu voel ik de tranen prikken. Daar staat mijn moeder. In dit nieuwe huis. Niet meer alleen. Het voelt gek. Ik wil haar vasthouden. Maar ik doe het niet, want ze moet hier zelf haar draai gaan vinden. Ik ben slechts een bezoeker.

Als we aan tafel gaan voor het avondeten, zit mijn moeder bedenkelijk naar de medebewoners te kijken. De een zegt overal “nee” op. De ander moet overal om lachen. De volgende zit met een tandenborstel in haar decolleté gestoken stoïcijns voor zich uit te kijken. En weer een ander is hartstikke chagrijnig. De laatste zit te slapen. Mja. Ik weet ook niet zo goed wat ik hier van moet denken, dit is nogal wat anders dan thuis. Mijn moeder voelt zich ongemakkelijk zie ik. Ze richt zich vooral op mij en op de begeleidster. Ik laat het maar gewoon over me heenkomen, het zijn zoveel nieuwe indrukken. Even knijp ik mijn moeder in haar arm. Ik ben hier.

Uitgesteld vertrek

Als we ’s avonds naar bed gaan, is mijn moeder opgelucht dat ik bij haar slaap. Ik doe zelf geen oog dicht door alle vreemde geluiden, maar mijn moeder slaapt als een blok. Dat is voor mij wel een geruststelling. Ze is een beetje beduusd als ze wakker wordt. Dat is wel even slikken, een vreemde kamer. Ik stel haar gerust. De nacht is goed gegaan, geen reden voor zorgen. Er is zelfs iemand die je ontbijt klaarmaakt! Dat vindt ze wel een goed vooruitzicht. En hup, we gaan uit bed.

Ik probeer mijn moeder deze ochtend zoveel mogelijk haar gang te laten gaan. Maar als ik mijn spullen opruim, wordt ze onrustig. Ik leg uit dat ik straks naar huis ga, maar dat mijn broer vanmiddag alweer op visite komt. Ze is er niet gerust op.

Ik kijk naar mijn huilende moeder. En ik loop weg.

En dan is er het moment waarbij ik niet had stil gestaan. Mooi dat ik had bedacht dat ik het vertrek zou uitstellen zodat het voor mijn moeder een minder harde overgang zou zijn. Maar uiteindelijk moet ook ik weg. En dat moment wordt niet minder erg doordat ik langer ben gebleven. Dat had ik me niet gerealiseerd, ik had gedacht dat mam wel wat geruster zou zijn. Niet dus. Het is een drama als ik ga. Mam huilt. Ik probeer kordaat te zijn. Je zoon komt zo, het komt echt wel goed. De begeleidster probeert mam gerust te stellen maar ze heeft er totaal geen boodschap aan. Ik kijk naar mijn huilende moeder. Ik geef haar een knuffel. En loop dan weg. Ik hoor hoe de begeleidster tegen mijn moeder praat om haar te helpen. En ik hoor hoe ze huilt. Ik loop door. Wat ben ik aan het doen…