Wij bieden mijn moeder mantelzorg met een team: haar 3 kinderen, 3 zussen, 3 schoonzussen en dan nog de 4 dames van de thuiszorg. Zo proberen we mam 7 dagen per week op meerdere momenten op de dag begeleiding te bieden. Zo goed en zo kwaad als het soms gaat. Ik coördineer dit alles, zorg ervoor dat alle inzet wordt afgestemd op elkaar. Met als uitgangspunt, dat mam nog veilig thuis kan wonen.
Mantelzorg
Mantelzorg is het langdurig, intensief en onbetaald bieden van informele zorg aan iemand omdat je daar een persoonlijke relatie mee hebt. Voor mijn moeder zijn wij – vergeleken met andere ervaringen van mensen – met een grote groep. Dat is ook nodig, want mijn moeder woont alleen. Het zou zo anders zijn geweest als mijn vader nog had geleefd en nog samen hadden gewoond.
Met deze steun vullen wij de uren aan die de thuiszorg mam aan hulp biedt. Mijn moeder heeft recht op 20 uur thuiszorg per week. Dat lijkt misschien veel, maar in een week van 7 dagen met elk 24 uur, is het voor ons gevoel een schijntje. Ik besteed veel tijd aan het organiseren van begeleiding voor mijn moeder. Opdat de dagen voor haar maar zo soepel mogelijk kunnen verlopen. We helpen mijn moeder inmiddels met alles: doen samen huishouden, halen samen boodschappen, koken voor haar. We wandelen samen, blijven bij haar als ze gaat douchen en haar pyjama aantrekt. Het opstaan, aankleden en ontbijten ’s morgens, dat doet mam nog wel alleen.
Problemen
Er ontstaan echter steeds meer problemen. De dames van de thuiszorg, kunnen niet allemaal even makkelijk met mijn moeder overweg. Ook binnen de familie kan niet iedereen altijd goed met haar de middag doorkomen. Mam raakt erg gefrustreerd als je niet begrijpt wat ze bedoelt, of niet aanvoelt wat ze wil. Discussiëren gaat niet, dus wordt mam soms boos. Omdat we allemaal emotioneel betrokken zijn, is dat ook voor de familie frustrerend. Iedereen probeert er het beste van te maken, maar niet iedereen is opgewassen tegen de emoties, frustraties, hoeveelheid hulp die op je afkomt als mantelzorger.
Uiteindelijk zijn er binnen de familie vlak na elkaar 2 mensen die aangeven, dat zij het zelf te zwaar vinden worden om één-op-één mijn moeder te begeleiden. Ze stoppen ermee. Ik begrijp het, wij allemaal. De andere tantes houden vol, samen gaan we er voor.
Ik worstel verder met mijn schema, want ook de thuiszorg bezorgt me moeilijkheden. Juist omdat dit een professionele partij is, is de betrokkenheid anders. Vakanties, ziekmeldingen, wisseling van roosters, er is geen week hetzelfde. Ik puzzel me suf, elke dag opnieuw. Er zijn dagen dat ik letterlijk met 10 mensen tegelijk in gesprek ben om met iedereen rekening te houden en het nog steeds zo te plannen, dat het voor mama werkt. Ik ga soms ’s avonds nog even heen, en in het weekend. Naast mijn vaste dag doordeweeks. Zo vul ik de gaten op die vallen. Half januari 2016 staat de eerste bezichtiging van een zorginstelling gepland. Ik hoop er het beste van, want als de wachtlijst te lang is, kon het nog wel eens lastig worden thuis…
Lieve Eva,
Knap dat je het altijd weer zo mooi weet te verwoorden en toch de boodschap en de problematiek die je tegenkomt overbrengt. Erg belangrijk dat jij je verhaal plaatst zeker voor mensen die deze situaties niet kennen. Voor mij is er als mantelzorger veel herkenbaar.
Dankjewel Monique! Ja er zijn zelfs veel mensen in Nederland die mantelzorg verlenen maar er zich niet eens bewust van zijn. Als familie of vriend doe je het gewoon. Gelukkig komt er vanuit de zorg steeds meer begeleiding voor mantelzorgers, maar daar moet je wel zelf achteraan. Elk beetje duidelijkheid helpt!
Hoi Eva
Heel herkenbaar
Mooi verwoord!
Vanuit de kant van de thuiszorg her ken ik het ook
Ben zelf zzper in de zorg…
Maar ook vanuit de kant van de mantelzorg
Ik zorg samen met mijn man voor onze autistische kinderen
Buiten de normale zorg ,veel begeleiden en heel veel plannen!
Jammer dat je als mantelzorgers niet meer gewaardeerd wordt!
Hoi Eva,
Blij met je verhaal. Ik heb hetzelfde gedaan maar wijnhandel het voor elkaar om de dagen doorntje komen tot de momenten dat mijn moeder ‘ s nachts de deur uit gaat zonder jas en zonder sleutel. De nachten konden wij niet opvangen. Toen ze ook overdag wegging en buiten haar adres niet meer wist te noemen en het winter werd hebben we een crisiopvang geregeld. Ze stond al maanden op nr. 2 op de wachtlijst maar er was niemand gestorven en ze stond nog steeds op nummer 2. Ze zit nu in een tehuis wat absoluut niet onze keus is. Persoonlijk vind ik het een heel slecht tehuis en dat doet me pijn omdat ik al drie jaar zorgde voor mijn moeder en nu zie dat ze achteruit gaat, zich verveelt en het absoluut niet naar haar zin heeft en bovendien slechte zorg omdat ze het zorgplan niet goed uitvoeren. Dat doet mij heel veel pijn en ik voel me schuldig. Wat heb ik mijn moeder aangedaan. Ze staat inmiddels al een paar weken op nummer 1 op de wachtlijst en wij hopen dat ze gauw een plekje krijgt in het tehuis van onze keuze. Heel veel succes meid, je moeder zo lang mogelijk thuis laten wonen is het mooiste wat je voor haar kan doen maar dan wel zo lang als mogelijk is want er komt een moment dat je moet beslissen dat thuiswonen niet meer de beste optie is. Heel veel sterkte en dikke knuffel. Groeten, Sonja van der Pol
Hoi Sonja, Oh ik begrijp je schuldgevoel zo goed, om jezelf aan te kijken en te realiseren dat jij een keuze voor je moeder maakt, die je zelf niet wilt.. En toch niets anders kunnen omdat er geen beter alternatief is. Dank voor je lieve woorden! Ik wens jullie ook veel sterkte!
Weer mooi verwoord Eva, en ook zo veel respect voor wat je allemaal hebt geregeld en gedaan voor je moeder, naast een drukke baan en dergelijke!