Weten wat je wil

Er zijn nog steeds zoveel manieren waarop mijn moeder duidelijk weet te maken wat ze wel en niet wil. Dit maakt zij me maar weer eens duidelijk als we in de week voor kerst 2015 boodschappen doen, kerstinkopen. Dat betekent naar 2 supermarkten en naar de slager. Ik spreek het met mam van te voren door, het is een druk programma maar ze heeft er zin in. We zien wel hoe het loopt.

Garage

In de eerste supermarkt doen we onze boodschappen snel, mam pakt van alles wat haar lekker lijkt, kaasjes, worstjes, ik lig in een deuk. Dat wordt een lekkere maaltijd. Ze pakt echt niet willekeurig, want als ik iets voorstel waar ze geen trek in heeft, kijkt ze me aan alsof ik gek geworden ben. Duidelijk. Ik loop met een grijns achter haar aan.

Op de parkeerplaats van de eerste supermarkt, noemt mam ineens de naam van een van haar broers. Ze wijst naar de auto voor haar: bij het nummerbord zit een strip met daarop de naam van de garage van haar broer. Hoe is het mogelijk, die priegelige lettertjes, ik bewonder haar om hoe zij dit duidelijk maakt. Ze kijkt me tevreden aan.

We gaan naar de tweede supermarkt voor de algemene boodschappen. Hier komen we elke week, maar vandaag is het extra druk. Mam weet de weg, maar ze blijft dichtbij me, er zijn erg veel prikkels, geluiden, vreemde mensen dichtbij. Het gaat goed, mam zoekt zelf uit waar ze trek in heeft, worteltjes ja, bietjes trekt ze deze week haar neus bij op. Die dus niet. Ik houd het tempo hoog want ik zie dat de spanningsboog inmiddels kort is.

Bij de kassa helpt mama met boodschappen op de band leggen. Bij de caissière raakt ze in de war, want voordat ze langs de kassa zijn geweest, legt mama alles alweer terug in de kar. Er staat een lange rij dus we worden aangekeken om dit oponthoud, mam lacht verlegen als ik haar werk corrigeer. Als we naar de auto lopen, zijn we beiden opgelucht.

Stekker

Als laatste gaan we naar de slager, waarna we snel naar huis gaan, het is genoeg geweest. Mam is stil in de auto, ze is moe. Thuis stel ik voor dat ze even op de bank gaat liggen, terwijl ik de boodschappen opruim. Dat vindt ze goed. Terwijl ik bezig ben en zeg dat ik het vlees van de slager in de koelkast in de garage zal leggen, begint ze me te sommeren dat ik iets moet doen. Ik snap niet waarover ze het heeft.

Ik raak geïrriteerd, ga nou gewoon lekker liggen terwijl ik de rest doe, denk ik. Mam blijft me commanderen, waarop ik mopperend antwoord dat ze het dan maar zelf moet doen. Ze loopt voor me uit naar de koelkast in de garage: de stekker zat niet in het stopcontact. Ik ben een seconde stil, als ik haar niet de ruimte had gegeven om het zelf te doen, was het vlees mooi bedorven. Ik bied mijn excuses aan. Mam gaat vervolgens ontspannen op de bank liggen.

Weten wat je wil. En dat duidelijk kunnen maken. Het mag mijn moeder door de afasie de nodige moeite kosten, ze kan het nog steeds.