Woede en frustratie: de datum die niet geweest mag zijn

Begin juli 2015 heb ik een indrukwekkend gesprek met mama. Of eigenlijk, een heel heftige ruzie. Mijn moeder heeft enorme indruk op me gemaakt met haar woede over de datum die niet geweest mag zijn, tegelijk met de frustratie door haar afasie.

Het gebeurde als volgt. Ik ben bij mijn moeder op visite en we zitten gezellig aan een kopje thee als ik op de kalender zie, dat mijn moeder deze week een kappersafspraak had. Bij de kapster die haar al 30 jaar knipt. Als ik naar haar kapsel kijk, zie ik echter dat ze niet is geweest. En zo flap ik er in al mijn onnozelheid de vraag uit, of mam de afspraak was vergeten. Even is ze als versteend, dan loopt ze rood aan. “Niet, dat is niet zo” herhaalt ze meerdere malen. Ik leg uit dat het vandaag zaterdag is en dat de afspraak op vrijdag stond. Dat was niet waar zegt ze. Ik vervolg rustig mijn uitleg, dat het toch echt zaterdag is vandaag. Maar hoe meer ik zeg, hoe kwader mijn moeder wordt. En voor het eerst, richt ze dit op mij.

Woede en frustratie

Terwijl ik probeer uit te leggen dat het niet erg is, dat ik haar zal helpen een nieuwe afspraak te maken voor komende week, wordt mijn moeder alleen maar bozer. Ze kan niet accepteren dat ze de afspraak is vergeten, ze houdt simpelweg vol dat het vandaag niet zaterdag is. Ze loopt stampvoetend door het huis met de kalender in haar handen, haar stem verheffend in haar poging tot het duidelijk maken dat de afspraak niet kan zijn geweest. “Dat kan niet, dat kan niet,” blijft ze maar herhalen. Ze zegt van alles maar ik word er niet veel wijzer uit. Bij alles wat ik op mijn beurt zeg, wordt ze nog woedender op mij. Het is alsof ik de boosdoener voor haar ben. Omdat ik degene ben die zegt dat zaterdag na vrijdag komt. En dat je dat niet terug kunt draaien.

Ik probeer de kapper te bellen maar die neemt niet op. Ik weet niet meer wat ik tegen haar moet zeggen, ik vecht tegen mijn tranen omdat ik haar nog nooit zo boos op mij heb gezien. Ze loopt radeloos bij me vandaan en ik veeg snel mijn tranen weg. Als ze weer terug in de huiskamer is, ziet ze mijn rode ogen. Ze komt naast me staan en wrijft over mijn rug. Ik stel voor om het er maar niet meer over te hebben. Dat is goed zegt ze. We zijn allebei geschokt en moe van dit alles.

De volgende dag probeer ik de kapper nog eens te bellen maar ik krijg de voicemail, ze is per vandaag op vakantie. Dat bedoelde mijn moeder dus met “dat kan niet.” Het kan pas weer over 4 weken. Dat was precies wat haar bij alles wat ik zei nóg meer frustreerde: dat ik haar niet begreep.