Het zorgzwaartepakket: PGB of zorg in natura

Vooruitlopend op de aanvraag voor zorg vanuit de Wet langdurige zorg, waarvoor het CIZ een indicatie moet afgeven, ben ik gedoken in de informatie over de hoogte van het budget voor zorg en de vorm waarin je dit budget kunt ontvangen. We hebben het dan over het zorgzwaartepakket en de keuze tussen een PGB of zorg in natura. Welke keuze? Precies. Welkom in de wereld van de zorg. 

Zorgzwaartepakket

Een zorgzwaartepakket (ZZP) is een hoeveelheid zorg die past bij de behoefte aan zorg, ofwel de zwaarte aan zorg die noodzakelijk is (zorgzwaarte). Er wordt dan gekeken naar de hoeveelheid beperkingen die je hebt om zo te bepalen wat je behoefte aan zorg is. Denk dan aan verzorging, huishouding, invulling van vrije tijd, en de mate waarin je daar ondersteuning bij nodig hebt: de hele dag, ’s nachts, enkele uren. Hoe meer zorg er nodig is, hoe zwaarder het pakket en hoe hoger de indicatie.

Op advies van de casemanager (zij omschrijft mijn moeders situatie, dat is standaard procedure) geeft het CIZ een ZZP indicatie af, voor een vergoeding vanuit de Wet langdurige zorg. De aanvraag hiervoor moest eigenlijk door mama ondertekend worden. Hiervoor heb ik nu uiteindelijk (na veel gesoebat) met het oog op mentorschap en bewindvoering in mama’s plaats mogen tekenen. De tijd begint namelijk te dringen, mam heeft hulp nodig en de papieren rompslomp eromheen bemoeilijkt dit.

PGB of zorg in natura?

Met het oog op de ZZP indicatie die eraan zit te komen, dient zich de volgende vraag aan: in welke vorm wil je het budget ontvangen? Dit kan middels een persoonsgebonden budget (PGB), waarbij je het bedrag ter vergoeding van de zorg krijgt uitgekeerd. Je bent dan zelf verantwoordelijk voor de besteding van de vergoeding en moet zelf contracten afsluiten met zorgverleners.

Je kunt ook kiezen voor zorg in natura. In dit geval betaalt de overheid de vergoeding rechtstreeks aan de zorgverlener die de ondersteuning komt bieden. Ik had het idee dat dit misschien makkelijker zou zijn omdat de casemanager dan ook een rol in het managen van alle hulp kan spelen. Wij hebben daarom voor zorg in natura gekozen. Alles bij elkaar kwam er al zoveel geregel op me af. Ik zag het niet zitten om ook nog zorgcontracten op te moeten stellen en te moeten onderhouden.

Keuze voor de zorgverlener

Ik kom erachter dat ik met een extra moeilijkheid te maken heb: eind 2015 verandert de zorg in de manier waarop deze wordt aangeboden. Zolang de kosten voor verzorging thuis lager zijn dan opname in een zorginstelling, wordt er een zorgpakket samengesteld dat thuis kan worden toegepast. Hoe dat pakket precies moet worden samengesteld en op maat gemaakt, is (merk ik) voor velen werkzaam in de zorg ook nog een groot vraagstuk.

Er werd ons een partij voorgesteld die alle vormen van ondersteuning zou kunnen gaan bieden. Wat ik me daarbij moest voorstellen, was volgens de dame die deze organisatie vertegenwoordigde, “wat ik maar wilde”. Dat klinkt leuk, maar als je niet weet wat je wilt, omdat je geen idee hebt wat de mogelijkheden en gebruiken zijn, is dat een lastige vraag. De casemanager gaf aan dat het wel de bedoeling is dat de zorgverlener zelf de mogelijkheden komt toelichten. En zo kwam deze dame van de zorgverlenende organisatie op de koffie. Mam werd er chagrijnig van, de dame sprak haar heel direct aan op haar tekortkomingen. En dat zij daarbij wel zouden gaan helpen. Het gesprek werd afgerond met de opdracht om te gaan bedenken wat voor hulp we nodig zouden hebben.

Ik had behoefte aan een multiple choice-vraag, waar moesten we in hemelsnaam uit kiezen?