Angst om alleen te zijn

Eind 2015 bereiken we een nieuw dieptepunt. Mam krijgt steeds meer angst om alleen te zijn. Gedurende de dag gaat het goed, maar richting de avond voelt zij zich steeds minder zeker van zichzelf. Ze maakt zich meer zorgen. Dit wordt pijnlijk duidelijk op een avond in november.

Onrust

De onrust bij mijn moeder neemt verder toe. Ik ben me ervan bewust dat dit tekenen zijn van angst door het verliezen van grip op alles. Op haar huishouden, op haar dagelijkse gewoontes, op het ondernemen van iets dat voorheen als leuk en ontspannen werd ervaren. De normaalste zaak van de wereld, zoals het opruimen van de sokken uit de was, kan ineens een enorm probleem lijken. Welke sokken hoorden nu ook alweer bij elkaar? Welke lade van de kast liggen alle sokken? Zijn deze sokken gewassen of vies? Het lijkt zo logisch, maar wanneer begrippen vervagen, worden eenvoudige klusjes een dagtaak.

Vooral als ik merk dat mama vermoeid raakt, neemt de nervositeit verder toe. Alles wordt dan gecontroleerd om het controleren, verschoven om het verschuiven. Ze kan zelf ook niet uitleggen waarom het steeds opnieuw moet, ik zie dat dit haar onzekerheid versterkt. Het is moeilijk om te zien.

Angst

Als ik op een vrijdagavond kom eten, is er eerst het plezier en de ontspanning. Maar gaandeweg het eten zie ik de onzekerheid toenemen. Ik herhaal wat we die avond allemaal nog op de planning hebben. Lekker douchen, haren wassen, schone kleding uitzoeken voor de volgende dag. Samen fijn op de bank met een kop thee en een lekker koekje haar favoriete programma kijken. Voor even stelt het haar gerust.

Zolang we bezig blijven, gaat het nog goed. Maar richting het einde van dit programma, als we op de bank zitten en ik zeg dat ik wel zo weer naar huis ga, zie ik ineens de angst in volle aanwezigheid terug. Mam springt op en begint van alles met me te checken. Zitten alle deuren op slot. Zijn alle ramen dicht. Zijn de gordijnen dicht. Of beter, half dicht en half open. Nee toch maar dicht. Staat de thermostaat goed ingesteld. Ligt de sleutel klaar om de deur op slot te doen. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven, we lopen alles wel 10 keer samen na.

Verdriet

Maar als ik mijn jas aantrek, begint ze te huilen. “Ik weet het niet,” zegt ze. Ik vraag haar waar ze aan twijfelt. Vindt ze het vervelend om alleen te slapen? Nee, dat was het niet. Ik stel haar gerust, we hebben alles op slot, alles dicht, alles goed ingesteld. Ze hoeft alleen nog maar in bed te gaan liggen. Ze lijkt me te geloven.

Ik probeer rustig te blijven maar vanbinnen breekt mijn hart. Wat moet ik nu?

Ze laat me uit, draait de voordeur op slot en zwaait als ik in de auto stap. Maar als ik mijn auto van het pad draai, zie ik dat ze keihard staat te huilen achter het raam. Ik stop direct, ga terug naar binnen en troost haar. Ik probeer rustig te blijven maar vanbinnen breekt mijn hart. Wat moet ik nu?

Uiteindelijk is ze rustig, we drinken een borreltje en ze ontspant. Als ik bijna een uur later wegrijd, huilt ze in ieder geval niet meer, ze ziet er slechts vermoeid uit.

Ik slaap er de hele nacht niet van. Als ik de volgende ochtend bel, krijg ik een vrolijke moeder aan de lijn, ze heeft heerlijk geslapen. Nou ja! Ik ben opgelucht, maar bel wel de professor om te vragen wat zijn ervaringen met deze angsten zijn. Hij legt me uit dat dit veel voorkomt bij dementie. we kunnen medicatie proberen tegen de angst, die mijn moeder helpt wat meer te ontspannen. Dat lijkt me een goed idee.