En dan is het zover. Het is 13 mei 2016. De dag waarop mijn moeder haar thuis een tehuis wordt. 25 jaar heeft ze in dit huis, in dit dorp op deze plek gewoond. Dit was de laatste nacht. Vandaag verhuist mam naar de zorginstelling. Op vrijdag de dertiende.
Ik word ’s morgens wakker in mijn oude bed, op mijn oude kamer. Van mijn moeder die de trap op komt. Ze is vrolijk, hartstikke leuk vindt ze het dat ik weer thuis slaap. Ik zeg er niets op, geef haar een dikke knuffel. We gaan ontbijten, douchen, aankleden. Als mam aangekleed is, komen mijn broers ook. We bespreken met mama dat we dus vandaag gaan verhuizen. Dan is ze stil. Er is geen weerstand, enkel stilte. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen. Ik ga maar naar boven om haar laatste kleding in te pakken.
Zelf inpakken
Mam komt kijken wat ik aan het doen ben. Ik leg het uit. Ze kijkt even toe en begint me te dan helpen met de koffer inpakken, we zeggen beiden niets. Als we naar beneden gaan, heeft mijn broer een doos klaar gezet. Voor de laatste spullen uit de woonkamer die we mee willen nemen. De rest is al in haar nieuwe kamer. Ook nu, begint mam zelf in te pakken. Ze pakt met name al haar souvenirs en foto’s in. Het gaat in een steeds sneller tempo, ze is tevreden over wat ze inpakt. Alles moet mee. We lachen er samen een beetje om, de doos is te klein. Maar we gaan niet in discussie, dit is haar huis. Haar thuis.
En dan is het tijd om te gaan. Hebben we alles? Mam knikt, is er gelaten onder. Ze beseft heel goed wat we gaan doen. Ze draait zelf de voordeur op slot. Voor de laatste keer. Ze blijft even staan. En pakt dan haar koffer, loopt naar de auto zonder ons aan te kijken. We gaan? Vragen we. Ja, zegt mijn moeder. We gaan.
Fijn te lezen dat het op vrijdag de 13e zo gemoedelijk gaat met het vertrek. Soms gaat het blijkbaar goed als je het zwaar verwacht te krijgen. Dit geeft aan dat de timing goed was. Hoe Lia gaat aarden in het tehuis is natuurlijk de vraag maar deze stap ging goed.