Dementie, FTD, Alzheimer en incontinentie. Het is al zwaar om geestelijk achteruit te gaan. Laat staan dat je lichaam zo langzaamaan ook begint te haperen. Dan wordt het ineens ook gênant. Zoals de eerste keer dat je je broek niet droog houdt.
Het gebeurt als we een rondje lopen. 5 kilometer, dus een uurtje lopen. Voor vertrek zijn we nog naar het toilet geweest. Maar in de laatste kilometer begint mam benauwd te kijken. Ze geeft aan dat ze naar de wc moet. Ehm. Ja. Dat gaat niet. Snel doorlopen dan maar, we rennen bijna naar huis. Ze houdt het niet droog. En kijkt zo vreselijk ongelukkig. Ik probeer het luchtig te houden, focus niet op het ongelukje maar op het feit dat we snel iets droogs aan kunnen trekken, de kleding in de was doen en hup, niemand er meer iets van merkt. Dit helpt gelukkig wat om mams gedachten af te leiden van dit ongemakkelijke moment.
Incontinentieverband
De volgende dag kom ik langs met een pak incontinentieverbandjes. Mijn moeder ziet het en fronst. “Nee toch,” zegt ze en ik zie dat ze baalt. Ben je 67, en daar sta je dan. Ik leg uit dat het slechts een voorzorgmaatregel is, voor als ze de deur uit gaat. Dat het in huis gewoon goed gaat dus dat ze zich daar geen zorgen hoeft te maken. Ik breng het als een voorzorgmaatregel, vast niet nodig maar wel handig om te gebruiken. We maken er wat grapjes over, dat helpt ook. Ze lacht weer en ik ben opgelucht. Ik wil niet dat ze zich zorgen maakt om dit. Ze maakt zich al zoveel zorgen.
Vragen
Als we de week erna weer wandelen, inclusief onze voorzorgmaatregel, geeft mam echter halverwege al aan dat ze naar de wc moet. Ik leg uit dat dit dus niet erg is, dat daarvoor dat verbandje is. Maar ze kijkt me aan of ik gek ben, bewust in je broek plassen, zou jij het doen? Tjsa. Gelukkig lopen we op dat moment op een stuk waar we iemand kennen, aan het einde van het dorp. Die is in de tuin bezig. Ik stel voor dat we daar naar de wc gaan. Mam aarzelt, maar ik ben al doorgelopen. Natuurlijk mag dat, dus hup opschieten. Mam is zichtbaar opgelucht. Ze zegt niets als we gaan en ook nu realiseer ik me weer wat voor haar de grootste drempel voor het vragen van hulp is. Ze kan niet eens zelf ‘dankjewel’ zeggen. Dat voelt dus ook gênant. Zo wordt haar wereld steeds kleiner.
Op de terugweg benadruk ik vooral hoe goed we dit hebben opgelost, ook nu maken we weer grappen. Dat helpt, vooral niet stil staan bij wat er niet lukt maar focus op wat er wel gaat.
Thuis kijk ik om me heen. Is het voor mam duidelijk waar de wc is en hoe alles werkt? Ze geeft aan van wel. Voor later wordt het dus belangrijk dat we zorgen dat het toilet goed bereikbaar is en aanduiden dat de wc daarachter is. En dat we haar tijdig attenderen op naar de wc gaan. En dat haar kleding geen ingewikkelde riemen, gespen of knopen heeft. Dit zijn punten waar je iemand met dementie of Alzheimer en incontinentie kunt helpen om gênante momenten zoveel mogelijk te voorkomen..
Liefs!
Wat een heftige reis voor je moeder. En voor jullie ook. Zo lief hoe je alles zo fijn voor haar regelt. Petje af.
Dikke knuffel.
Dankjewel Nelleke! Ja het valt niet mee, nog steeds niet..
Fijn dat je je moeder zo goed kan begeleiden, het is voor haar van onschatbare waarde dat ze een lieve dochter heeft die haar helpt in dit lastige proces, sterkte voor jullie beiden, en pluk de dag!
Oh leef heel erg met jullie mee ! En wat die jij het goed zeg, respect X