We komen halverwege december op een zondagmiddag bij mam. Ze voelt meteen nattigheid, waarom zijn we daar ineens tegelijk? We vallen met de deur in huis, mijn broer doet als eerste het woord, we willen met mama praten. Hij haalt vrij rationeel de eerdere voorbeelden aan, het vele herhalen, een woord niet uit kunnen spreken, de verwarde zinsopbouw. Hij legt uit dat we ons zorgen maken en zegt dat we willen dat de huisarts eens langskomt voor een gesprek. Wordt ze gewoon vergeetachtig, of is er meer aan de hand? Is het dementie? Iets anders durven we niet te benoemen.
Mam wordt erg emotioneel en ik probeer het iets sensitiever te benaderen. Dat ik me voor kan stellen waar ze mee worstelt, dat wij ook hopen dat er niets ernstigs aan de hand is. Maar dat we de symptomen niet langer kunnen negeren. Dat we niet meteen van het ergste uit willen gaan en dat het juist daarom goed is om tijdig een arts erbij te halen, omdat die ook bijvoorbeeld logopedie kan adviseren. Dat we haar niet kwijt willen en juist daarom willen weten of er iets is dat we wél kunnen doen. Dat laatste spreekt mijn moeder aan, het is iets wat haar houvast geeft.
Is het wel dementie?
Tijdens ons gesprek zegt ze 1x tussendoor “ik heb het niet hoor.” Als we vragen wat ze bedoelt, zegt ze niets. Als we doorvragen, geeft ze aan dat ze het er niet over wil hebben. Je hoeft mijn moeder niet uit te leggen wat het inhoudt als blijkt dat ze de Ziekte van Pick wel heeft. Ze heeft het verloop van de ziekte bij haar vader en haar twee zussen heel bewust meegemaakt. Er is geen medicijn voor, en het gaat heel hard achteruit. Ik begrijp mijn moeder ergens wel, wat voor scenario is dat om naar uit te kijken…
Wat daarentegen hoop lijkt te geven, is dat geen van haar familieleden deze vorm van beginnende afasie had. Dus wie weet is het toch iets anders. We vragen ons ook af, of mam misschien een tia heeft gehad? Daar kunnen vergelijkbare symptomen bij voorkomen. Deze onzekerheid is zo dubbel. Want zo lang niets wordt bevestigd, is er ook nog niets.
Ze stemt in met een afspraak met de huisarts. Omdat de feestdagen naderen, besluiten we samen om de huisarts de eerste week van januari langs te laten komen. In de tussenliggende periode krijgt mijn moeder ineens weer migraine aanvallen, iets waar ze al jaren geen last meer van had. Ze slaapt slecht en maakt zich overduidelijk zorgen. Tijdens de kerstdagen zijn we ons allemaal bewust van het samenzijn, maar er wordt op mijn moeders verzoek niet over gesproken. Dit geeft ze indirect aan: als je ergens over begint, gaat ze er eenvoudigweg niet op in. We respecteren haar hierin, ook al vinden we dit niet allemaal even makkelijk.
De week na Oud en Nieuw is het gesprek met de huisarts gepland.
Eva ik vind het geweldig van je dat je dit wil doen petje af hoor
Dankjewel!
Veel sterkte met dit alles, goed van je om dit op papier te zetten, ❤️
Wat vreselijk Eva voor jullie en wat knap dat je erover kunt schrijven, petje af voor je
Ik schrik hier toch behoorlijk van.
Ik denk aan jullie en leef met jullie mee
Veel sterkte voor jullie allemaal
Liefs Gerrit en Rita Beernink-de Gunst
Wat moeilijk maar ook goed om het bespreekbaar te houden. Sterkte voor de hele familie
Ik schrik hiervan Eva,maar wat mooi dat je er over schrijft.
Sterkte voor jou en je broers.
Ik ben vorig jaar 2 maal bij haar geweest met Lyda.
Het maakte nogal veel indruk. Ben toen wel geschrokken.
Kan je niet voorstellen dat het nog geen 10 jaar terug is, dat we op vakantie naar Bali geweest zijn het was zo leuk.
Petje af Eva, hoe je met je moeder omgaat.
Heel veel sterkte, ook voor je broers.
Gr. Gré
als er een keertje nieuws is zou ik dat graag willen horen.
Hallo Eva, wij kennen elkaar niet, maar je moeder ken ik wel. Ik kwam haar met grote regelmaat lekker wandelend door Wijdenes tegen. Altijd een groet of een praatje.
Mijn eigen moeder heeft Alzheimer, maar zij is aanzienlijk ouder dan jouw moeder. Dat maakt het voor jullie extra pijnlijk. Met grote interesse ga ik je blog volgen. Veel sterkte en knuffel je moeder maar lekker veel, dat doe ik ook met de mijne!
Mooi geschreven Eva. Je bent een mooi mens! Sterkte en take care, xxx
Hoi Eva, wat goed dat je dit doet. Ik ken je moeder sinds haar komst op de Omloop 7. Ze lacht altijd naar mij. Ze heeft van die pretoogjes.. Het is vreselijk je moeder zo achteruit te zien gaan. Geen geestelijk contact meer hebben is iets heel raars. Het is je moeder maar ook weer niet. Houd je vast aan die kleine, schaarse momenten dat ze je toch nog herkent.. Goed dat je iedere week langskomt.. voor je moeder en voor jezelf.. Sterkte ermee en hou je haaks.
Timo (zoon van mevr. Straat)
Hoi Eva, wat goed dat je dit doet. Ik ken je moeder sinds haar komst op de Omloop 7.
Ze lacht altijd vriendelijk naar mij en ze heeft van die ondeugende pretoogjes… Ik heb ook vaak met haar te doen als ze het te kwaad krijgt…
Het is vreselijk moeilijk om je moeder zo achteruit te zien gaan. Geestelijk geen contact hebben
met je moeder is iets heel raars. Het is je moeder maar op dat moment ook weer niet..
Ze kunnen dwars door je heen kijken en je weet dat ze al in een andere wereld zitten.
Knap van je dat je dit zo opschrijft. Is goed om er zo openlijk over te schrijven. Het is voor “gezonde” mensen niet voor te stellen hoe het is je moeder of vader zo “kwijt” te raken….
Sterkte met alles.
Timo Straat (zoon van mevr. Straat)
(zag mijn vorige reactie niet staan vandaar nogmaals)
Bedankt voor je mooie woorden Timo, wat goed dat je mijn blog hebt gevonden. De achteruitgang blijft iets ongrijpbaars, de snelheid is niet bij te houden. Ik hoop met deze blog wat meer een beeld te schetsen. Nogmaals dank!
Goed dat je het opschrijft en heel veel sterkte