Mam, je moet verhuizen

Half mei 2016. Een paar dagen na het telefoontje met het CIZ is het zover, er moet worden vastgesteld of mijn moeder instemt met verhuizen. Want het is niet veilig meer thuis, alleen. En ik moet het haar gaan vertellen. Ze moet verhuizen. Ik beland in een dag die ik nooit van mijn leven zal vergeten. 

De bewuste ochtend is mijn tante bij mijn moeder, als ik samen met de CIZ dame het pad op rij. Het is niet eens zo vroeg maar ik heb niet ontbeten, ik krijg geen hap door mijn keel. In mijn hoofd heb ik dit moment al 100 keer afgespeeld. Ik moet het gaan zeggen. Mijn moeder staat voor het raam. Als we uitstappen, zie ik hoe ze naar me kijkt. Haar blik. Ze weet het. Ze weet wat we komen doen. En ze kijkt naar mij. Ik voel me zo klein worden. Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen.

We staan bij de voordeur, maar mijn moeder laat ons er niet in. Ik voel de tranen prikken en kijk met een schuin oog naar de CIZ dame. Die fronst haar wenkbrauwen maar blijft rustig. Daar staan we dan. Mijn tante doet uiteindelijk open. Mijn moeder kijkt me aan met een blik die ik nog nooit van haar heb gezien. De moed zakt me in de schoenen. Ik blijf op de drempel staan, weet niet hoe ik verder moet. De CIZ dame stapt naar binnen en dus volg ik haar schoorvoetend.

Je moet verhuizen

We gaan zitten aan tafel, ik loop naar de keuken om koffie in te schenken voor onze gast. Zo heb ik even snel een moment om mijn tranen te drogen. Als ik terugkom, krijg ik een knikje van de CIZ dame, we moeten beginnen. En dus begin ik voorzichtig met praten. Over waarom we hier zijn. Waarom we dit moeten bespreken. Mam laat me niet uitpraten maar ik ga door. Waarom thuis wonen niet meer gaat. Ook al willen we allemaal niets liever, het gaat niet meer.  We praten, we huilen, mijn moeder luistert uiteindelijk. En zegt bij de laatste vraag geen nee. Ze geeft zonder woorden toe dat ze moet verhuizen. Na alles 3 keer te hebben herhaald vraag ik of het zo genoeg is. Deze kwelling. De dame geeft aan van wel. Mijn moeder kijkt me niet meer aan.

Ik laat de vrouw van het CIZ uit, maar bij de voordeur spreekt ze toch nog haar twijfel uit. Er is toch wel sprake van meer verzet dan instemming. Ik kijk haar wanhopig aan. Serieus. Maar dan barst ik los. En hoe denkt u dan precies dat mijn moeder het verder gaat redden? Het is dinsdag, we moeten vrijdag verhuizen. Als we die plek mislopen is het zo weer 3 maanden wachten. Is de rechter zo snel? Wie komt er dan in de tussentijd bij mijn moeder slapen, elke nacht? Mijn moeder kan zelf niet eens meer water inschenken? Moet ik dan 3 maanden vrij nemen? Ze is even stil, stemt dan met me in. We krijgen de Bopz verklaring. Ik zucht, ik voel me verslagen. Dit was echt genoeg. Wat een verschrikkelijke dag.