Mam laat het los. Of is ze gewoon afwezig?

Eind november 2016. Mam is af en toe wat afwezig. Ze zit niet per se te staren, maar je merkt dat ze afhaakt in gesprekken. De begeleiding geeft aan dat dit bij de verder achteruitgaande dementie hoort, “ze laat het los.” Maar wat is ‘het’? En is dat zo? Of is ze gewoon afwezig?

Loslaten

Wat er gebeurt, is dat mam vermoeider is. Het lopen gaat moeilijk, alles begint haar meer moeite te kosten. Ze oogt nu wat vaker gelaten, verzet zich minder of sputtert minder tegen. Niet de hele tijd, er zijn nog genoeg momenten waarop ze helemaal niets loslaat, letterlijk niet. Ze houdt je stevig vast als je er bent. Maar wat wordt er dan bedoeld met “ze laat het los”?

Vanuit de begeleiding wordt hiermee bedoeld, dat er minder weerstand is ten opzichte van de dementie, in plaats daarvan komt er meer acceptatie. ‘Het’ is dan de grip op het leven. Ik weet niet of dit op mijn moeder van toepassing is. Ik zie haar nog steeds strijden voor het behoud van wat ze kan, wie ze kent, wat ze doet. Zij is nog lang niet klaar om iets los te laten. Gelukkig maar, want wat dat dan betekent, beangstigt me eerlijk gezegd eigenlijk wel.

Maar ik zie wel, dat dit strijden haar steeds meer moeite kost. En soms, nu steeds ietsje vaker, is ze te moe om zich dusdanig in te spannen zodat ze het nog begrijpt, of iets nog kan doen. En dan zit ze er wat afwezig bij. Mam ziet er in mijn ogen dan moe uit. Ze weet dat ze het niet meer kan, en ze laat het maar. Ik weet niet of dat acceptatie is.

Voor mij zit het sowieso anders. Pas als ik zie dat mijn moeder tevreden of rustig is, laat ik het los. Maar ‘het’ is voor mij dan heel specifiek iets op dat moment. Niet in het algemeen, ik kan zeker nog niet accepteren wat er allemaal met mijn moeder gebeurt. Ik kan haar nog niet loslaten. Nog lang niet.