November 2016. Ik heb mijn moeder 3 weken niet gezien. Als ik haar na mijn vakantie weer bezoek, schrik ik van de problemen met lopen die ze heeft. Ik wist wel dat ik kon verwachten dat mam haar gezondheid achteruit zou gaan, maar zo snel, had ik geen rekening mee gehouden.
Problemen met lopen
Mam ging wel al steeds minder goed lopen, na de zomer is dat steeds verder toegenomen. Haar bewegingen werden steeds minder soepel. Als je naast haar liep, hield ze je al steeds steviger vast. En door de hemi-inattentie, waarbij ze haar linkerkant steeds minder in acht neemt, ging ze ook al scheef lopen. Maar de problemen met lopen blijven steeds verder toenemen.
Zo loopt ze steeds kleinere afstanden nog zelf, dus wel naar de wc en naar haar kamer, maar naar buiten wordt al steeds meer een aarzeling. Ook deuropeningen doen haar twijfelen, de verandering in de vloer of de drempel maken haar onzeker over verder lopen. Ook worden haar pasjes steeds korter.
Vast staan
Wat vooral vreemd is, is dat mam af en toe “vast” lijkt te staan. Ze staat ineens stil en lijkt niet meer voor- of achteruit te kunnen. Het lijkt wel, alsof ze niet meer weet hoe het moet. Ze kijkt er ook een beetje paniekerig bij. Ik weet niet zo goed hoe ik haar moet helpen, want ja ik kan wel zeggen dat ze een stap moet zetten, maar als je lijf niet reageert op dat commando, wat moet je dan? Ik schrik hier enorm van.
Samen met de zorg kijken we hoe we mama het beste kunnen begeleiden met het lopen. Het helpt als de afstanden kort zijn en het doel in zich is. Dus bijvoorbeeld van de bank naar de eettafel. Of op de gang van haar kamer naar de woonkamer, benoemen we dat die aan het einde van de gang is. Als mam ineens vast staat, coachen we haar door af te tellen tot de volgende stap. We ondersteunen haar, zodat ze minder bang is om te vallen. We proberen haar te stimuleren en te complimenteren bij succes, zodat ze zelf nog het idee heeft dat het probleem opgelost is. Voor even dan.
Ik besluit de professor weer te contacten, wie weet heeft hij nog een suggestie voor wat we aan deze problemen met lopen kunnen doen. Ik hoop het.
Een paar weken denk je zelf….maar dit kan zoveel verschil maken. Als je elkaar regelmatig ziet is de activiteiten vermindering niet zo opvallend als wanneer er echt wat tijd tussen zit.
Jullie inzet is zo goed en dit mag echt wel eens genoemd worden.