Het is eind april 2016 en ik ben ten einde raad. De situatie met mam thuis wordt steeds nijpender, het goed regelen van de begeleiding die de thuiszorg biedt verloopt moeizaam. Mama’s hulpvraag wordt steeds groter. Maar bij het moderne huis waar ik zo graag wil dat ze kan wonen is nog geen plek. Alleen, thuis wonen gaat eigenlijk niet meer.
Traditioneel
Ik word gebeld door onze casemanager over het traditionele verpleeghuis, er is een kamer op de bovenverdieping vrij gekomen. Ik word al benauwd bij de gedachte. Je kunt er alleen met de lift naar beneden, om naar buiten te gaan. Maar dan moet je wel weten hoe je een lift bedient. Er wonen 32 mensen op de bovenverdieping en 32 mensen beneden. Ik ga er nog eens kijken en praten, maar het lukt me gewoon niet om hier een prettig gevoel bij te hebben. Van de 64 mensen zijn er minder dan een handvol mijn moeders leeftijd. De rest is boven de 75. Zie ik mijn moeder hier wonen? Mijn moeder die elke dag nog 5 kilometer wandelt?
Veilig
Ik bel een van mijn broers, om te overleggen. Hij legt me uit, dat hij denkt dat het tijd is om te verhuizen. Dat mam bij hem als ze weggaat steeds erg overstuur is. Dat hij het hartverscheurend vindt om zijn moeder dan zo achter te laten. Ik begrijp hem, het moet wel veilig blijven. Want wat gebeurt er als we weg zijn? Ik realiseer me, dat ook de telefoongesprekjes met mijn moeder ’s morgens ook niet altijd meer goed verlopen. Soms lukt het me gewoon niet om uit te leggen wat de koelkast is. Is het dan nog het beste om alleen thuis te wonen?
Modern
Ik leg op mijn beurt uit dat ik zo tegen dat traditionele huis op zie. Dat ik zo graag het moderne huis voor mam wil. En voor mezelf, want ik woon niet om de hoek dus ik ben aangewezen op het tehuis waar ze komt te wonen om met haar samen te zijn. Ik kan haar niet mee naar mijn huis nemen. Ik wil dat ze naar buiten kan, niet door een deur die op slot zit wordt binnen gehouden. We stemmen af dat zolang als het lukt om met de extra familie inzet mam nog een paar weken langer thuis te houden, we dat doen. In de hoop dat er bij het moderne huis een kamer vrij komt. Daar, waar ze naar buiten kan, vrij uitzicht heeft, kleinschalig woont. Met 24 mensen op het hele terrein. En zelfs met mensen van mijn moeders leeftijd.
In die dagen eind april komt er van alles samen. De thuiszorg rommelt wat aan. De dames wisselen constant hun diensten, dan is er weer een invaller die mijn moeder niet kent en dus niet in huis wil hebben. Dan komt mam weer huilend van de dagbesteding thuis. Dan is er iemand ziek in de familie en valt er weer mantelzorg weg. We doen wat we kunnen, maar mijn moeders begrip gaat ook op de een of andere manier ineens verder achteruit. Ik weet me geen raad, wat is nu het beste voor mijn moeder?
En dan is er ineens een mail. Van het moderne huis. Mam staat nog niet bovenaan de lijst, maar wel in de top 3, en dus kunnen we een kennismaking plannen. Ik houd mijn hart vast. Zou het dan toch binnenkort goed komen?
Hi Eva,
Zoveel te doorstaan, zoveel om over na te denken en zoveel beslissingen te nemen.
Petje af voor hoe je dit allemaal doet, hebt gedaan en beschrijft.
Veel liefs,
Sanne
Liefs!
Wat een zorg allemaal, letterlijk en figuurlijk. Je wilt het beste voor je moeder, zoals zij altijd het beste voor jullie wilde. In mijn ogen doen jij/jullie het fantastisch, ook al voelt het misschien niet altijd zo.
Heel veel sterkte met alles.
Hallo Eva.
Allereerst hoop ik van Harte dat ze inzet moderne huis heel binnenkort een plek krijgt.
Voor jullie een hele zorg minder. Wat neem ik m’n petje af voor jullie en al die mensen die het haar zo prettig mogelijk proberen te maken.
Wens jullie hier heel veel sterkte bij.
Warme Groetjes Henk en Nardy de Gunst. Uit Losser. Twente.