Auteur: Eva

Kerst 2016. De eerste keer dat we niet naar mama’s huis kunnen om het samen te vieren. Want zij woont niet meer thuis. Het wordt een kerst met en zonder elkaar. “Kerst met en zonder elkaar” verder lezen

Het huis waar mam woont, heeft elke maandagmorgen een muzikale ochtend. Er komt dan een muzikant die bekende, vooral Nederlandstalige muziek van vroeger speelt. En de grap is, ook al heeft iedereen een zware vorm van dementie, bijna alle bewoners herkennen die liedjes en de muziek en zingen ze deels mee. Mijn moeder ook. Terwijl ze niet meer praat, zingt ze wel. Ik sta perplex. “Muziek en zingen: mam heeft haar stem terug” verder lezen

In de laatste maand van 2016 zijn we in afwachting van medicatie die mam wellicht nog kan helpen met bewegen. Ondertussen gaat het lopen dusdanig slecht, dat ik niet echt meer ergens met haar kan gaan wandelen. Ik bespreek met de begeleiding hoezeer dit jammer is en zij wijzen me op een inklapbare rolstoel die ik mee kan nemen. Dat gaan we proberen. Voor de eerste keer. Met de rolstoel. “De eerste keer met de rolstoel” verder lezen

Eind november 2016. Mam is af en toe wat afwezig. Ze zit niet per se te staren, maar je merkt dat ze afhaakt in gesprekken. De begeleiding geeft aan dat dit bij de verder achteruitgaande dementie hoort, “ze laat het los.” Maar wat is ‘het’? En is dat zo? Of is ze gewoon afwezig? “Mam laat het los. Of is ze gewoon afwezig?” verder lezen

Ik ga in gesprek met de professor over de moeite met lopen die mijn moeder ervaart. Hij legt me uit, dat de symptomen overeenkomen met de ziekte van Parkinson. Het goede nieuws, daarvoor is wel medicatie te krijgen. Bizar. Ik ben dus blij met dit nieuws. “Parkinson medicatie bij dementie” verder lezen

November 2016. Ik heb mijn moeder 3 weken niet gezien. Als ik haar na mijn vakantie weer bezoek, schrik ik van de problemen met lopen die ze heeft. Ik wist wel dat ik kon verwachten dat mam haar gezondheid achteruit zou gaan, maar zo snel, had ik geen rekening mee gehouden. “Problemen met lopen” verder lezen

Wanneer je beschermd woont, sluit je een overeenkomst op basis waarvan zorg en huisvesting wordt gegeven. Deze overeenkomst is dynamisch, dus kan steeds worden aangepast al naar gelang je zorgvraag en behoefte. Zo ook voor mijn moeder. Deze afspraken beschrijft de instelling in het zorgleefplan. Het is als een handleiding. De handleiding van mijn moeder.  “Het zorgleefplan. Handleiding voor je welzijn” verder lezen

Najaar 2016. Mam begint een beetje scheef te lopen, ze hangt dan naar links. Eerst corrigeer ik haar, rechtop, voeten goed voor je neerzetten, voor je kijken. Mam doet het braaf, twee stappen. En dan gaat ze weer steeds verder scheef. Ik neem contact op met de professor, wat is dit? De term is “neglect”. Of hemi-inattentie. Weer wat nieuws.  “Neglect. De helft neem je niet waar” verder lezen

Bij veel mensen die een bepaalde vorm van dementie krijgen, zie je dat remmingen afnemen. Een gezonde leefstijl behouden wordt een uitdaging. Des te belangrijker, om goed te bewegen. Mam wandelt geregeld, maar het gaat wel wat moeizamer. Fietsen deed ze graag, maar gaat niet meer qua balans. Laat daar nou een oplossing voor zijn: de duofiets.

“Actief en dementie: op de duofiets” verder lezen

Juni 2016, mam woont nu een maand in de instelling. We gaan nog steeds veel op pad samen, de stad in, en wandelen nog steeds veel. Mam kan er goed haar energie in kwijt. Maar we zijn ook steeds vaker net te laat. Bij de wc.   “Steeds vaker net te laat” verder lezen

Eind mei 2016, mijn moeder woont nu een aantal dagen in de instelling. Het gaat goed qua eten en slapen. Dagbesteding zorgen wij als familie elke dag voor, want elke dag is er wel iemand van ons op visite. Dit is een welkome afleiding en geeft haar houvast in de vertrouwde gezichten die ze om haar heen ziet in de verder nieuwe omgeving. Maar als je dan wilt vertrekken, gaat het mis. Mam wil naar huis. Wat zeg je dan?  “Mam wil naar huis” verder lezen

Je verhuist. Slaap je dan alleen in dat nieuwe, vreemde tehuis? Ik weet het niet, kan me voorstellen dat het voor mijn moeder nogal een impact heeft. Maar wat is gebruikelijk? De dag voor de verhuizing heb ik hierover gesproken met de manager van het huis waar mam wordt opgenomen. Zij geeft aan dat er veel mogelijk is en vooral wordt gekeken naar wat voor mijn moeder het beste is. Als ik daar naar kijk, denk ik dat ik blijf slapen.  “Mam is opgenomen. Met mij erbij” verder lezen