Auteur: Eva

En dan is het zover. Het is 13 mei 2016. De dag waarop mijn moeder haar thuis een tehuis wordt. 25 jaar heeft ze in dit huis, in dit dorp op deze plek gewoond. Dit was de laatste nacht. Vandaag verhuist mam naar de zorginstelling.  Op vrijdag de dertiende. “De dag waarop je thuis een tehuis wordt” verder lezen

Op woensdag 3 oktober 2018 waren mijn moeder en ik te zien in het programma Herinneringen voor het leven, een uitzending over de impact van dementie. Wij waren één van de vijf portretten die op deze avond werden getoond en het laat zien wie mijn moeder was en hoe het nu met haar gaat. Het was spannend, deze kwetsbare kant van mijn moeder scherm ik normaal gesproken af voor de buitenwereld – daarom gaat deze blog ook over twee jaar geleden. Voor dit programma dat in opdracht van Alzheimer Nederland werd gemaakt, maakten we een uitzondering om zo een bijdrage te leveren aan de vraag voor aandacht voor de ziekte dementie.

De aflevering kun je hier terugkijken.

In de aanloop naar de verhuizing van je naaste naar een permanente zorginstelling, zijn er heel veel zaken die moeten worden geregeld. Praktische zaken, en meer emotionele vraagstukken. Maar ook heel persoonlijke vragen die je helpen om de zorg aan iemand anders over te dragen. Hieronder mijn tips voor de verhuizing, gebaseerd op waar ik mee te maken kreeg.  “Tips voor de verhuizing” verder lezen

Op dinsdag werd de BOPZ-verklaring afgegeven, 3 dagen later is de verhuizing. Ik heb met de casemanager uit het team van de neuroloog contact. Hoe pak je dat aan, zo’n voorbereiding op de verhuizing? Tijdsbesef heeft mam niet meer. Hoe leg je dan uit wanneer je gaat verhuizen? En dat het definitief is?

“De voorbereiding op de verhuizing” verder lezen

Een dag later bel ik de dame van het CIZ op omdat ik me tevens realiseer dat ik een aanvraag had gedaan voor een nieuwe beoordeling van het zorgzwaartepakket. Ik wil weten wanneer je een ZZP 7 krijgt in plaats van de standaard 5 die iedereen krijgt. Omdat ik ervan uit ga, dat er per persoon naar de situatie wordt gekeken. Die indruk krijg ik echter niet direct.  “Wanneer krijg je een indicatie ZZP 7?” verder lezen

Half mei 2016. Een paar dagen na het telefoontje met het CIZ is het zover, er moet worden vastgesteld of mijn moeder instemt met verhuizen. Want het is niet veilig meer thuis, alleen. En ik moet het haar gaan vertellen. Ze moet verhuizen. Ik beland in een dag die ik nooit van mijn leven zal vergeten.  “Mam, je moet verhuizen” verder lezen

Als ik ben bekomen van het nieuws dat er een plek voor mijn moeder is in de instelling, moet ik direct aan de slag. Per direct beschikbaar is namelijk ook echt per direct, mam mag volgende week verhuizen. Dat gaat wel heel snel, er moet nog zoveel worden geregeld. Uiteindelijk blijkt het grootste struikelblok het tijdig verkrijgen van de Bopz verklaring. Want mam wil nog steeds niet verhuizen.  “De Bopz verklaring” verder lezen

Het weekend na de kennismaking met de dames van de zorginstelling, bereikt de zelfredzaamheid van mijn moeder een dieptepunt. Onze dagelijkse telefoontjes in de ochtend gaan de laatste weken al steeds moeizamer. Ik heb steeds meer moeite om mijn moeder aan de telefoon te krijgen, te houden en om het ontbijtritueel in zijn geheel te doorlopen. Maar als ik op een zondagochtend begin mei 2016 al vroeg mijn moeder bel, klinkt ze lichtelijk verontrust. “Hij doet het niet,” zegt ze. En verder komt ons gesprek niet. “Hij doet het niet” verder lezen

Begin mei 2016 heb ik afgesproken met de coördinator van de wachtlijst en met een woon-zorgbegeleider. We gaan kennismaken met de zorginstelling. Bij mama thuis. Ook al weet ik dat het bijna nooit voorkomt dat iemand wordt geweigerd, toch ben ik zenuwachtig. Ik weet al hoe het gesprek zal verlopen: stroef. Want mam wil niet verhuizen. Laat staan erover praten.  “Kennismaken met de zorginstelling” verder lezen

Begin mei 2016 staat nu het kennismakingsgesprek met de zorginstelling gepland. Maar we staan nog niet op plek 1 van de wachtlijst. Wat als het in de tussentijd thuis met mam misgaat? Wat doe je wanneer opname in een instelling niet langer kan worden uitgesteld? Dan kun je op een spoedbed. In de crisisopvang. Right.  “Wat doe je wanneer opname niet langer kan worden uitgesteld?” verder lezen

Het is eind april 2016 en ik ben ten einde raad. De situatie met mam thuis wordt steeds nijpender, het goed regelen van de begeleiding die de thuiszorg biedt verloopt moeizaam. Mama’s hulpvraag wordt steeds groter. Maar bij het moderne huis waar ik zo graag wil dat ze kan wonen is nog geen plek. Alleen, thuis wonen gaat eigenlijk niet meer.

“Thuis wonen gaat eigenlijk niet meer” verder lezen

Wanneer je beseft dat je grip op het leven verliest, jezelf langzaam aan het kwijtraken bent, is het niet altijd even eenvoudig om positief te blijven. Eind april 2016 vraag ik me af of mijn moeder meer dan normaal verdrietig is. Maar ja, wat is normaal?  “Verdrietig zijn” verder lezen

Het is april 2016 en het wordt steeds moeilijker met mijn moeder alleen thuis. Zolang we haar begeleiden kan ze enigszins de rust bewaren. Maar op de momenten dat we er niet zijn wordt het voor mam steeds minder overzichtelijk. En dus wil ze weg.  “Weg willen” verder lezen

Dementie, FTD, Alzheimer en incontinentie. Het is al zwaar om geestelijk achteruit te gaan. Laat staan dat je lichaam zo langzaamaan ook begint te haperen. Dan wordt het ineens ook gênant. Zoals de eerste keer dat je je broek niet droog houdt.  “Gênante dingen: incontinentie” verder lezen